www.hugovandenbroek.com

Donderdag 12 januari ben ik 'onder het mes gegaan' zoals dat zo geruststellend heet, al was er volgens mij sprake van een soort van medische beitel - een stukje gereedschap waarmee botpuntjes worden verwijderd.

Om 7u30 meldde ik me bij de Bergmankliniek in Naarden, de privékliniek waar de Nederlandse topper op dit gebied, orthopedisch chirurg Henk van der hoeven, zijn praktijk heeft. Drie kwartier later lag ik in de operatiekamer en vertelde een humoristische man me: "Jij gaat zometeen lekker slapen hè! Geniet ervan". Ik dacht nog 'mij krijgt hij er niet onder, mijn geest is te sterk voor die narcose', maar verzetten had geen zin, binnen twintig seconden was ik vertrokken. Toen ik een klein uur later wakker werd, was het gebeurd. Mijn rechtervoet zat in een heleboel verband en ik moest nog een paar uur blijven liggen tot de narcose volledig was uitgewerkt en ik weer naar huis mocht.

Van der Hoeven kwam me vertellen dat de operatie geslaagd was. Net zoals in 2010 en 2007 (maar toen beide keren aan de linkerenkel), werd er een duidelijk botpunt geconstateerd. Dat stuk bot groeide aan/op de hiel; waarschijnlijk is dat een proces van jaren en heeft het te maken met jarenlang hard trainen en jarenlange trekkracht van de achillespees aan het hielbeen. De achilles is sterk, die knapt niet zomaar, maar wat er wel gebeurt (in mijn geval) is dat het hielbeen extra botweefsel gaat aanmaken om de trekkracht van de achilles te kunnen weerstaan. Dat extra botweefsel drukt vervolgens in de achilles, net zoals een kiezelsteentje in je achilles zou drukken wanneer je dit in je schoen stopt. Maar goed, dat extra botweefsel heeft Van der hoeven dus verwijderd. Daarnaast zat er ook een ontstoken slijmbeurs en die heeft hij er ook meteen uitgehaald. Opgeruimd staat netjes.

Sinds de operatie verblijf ik bij mijn ouders (Hilda is in Kenia), omdat ik me moeilijk kan verplaatsen. Nou ja, verplaatsen gaat nog wel, maar dingen dragen terwijl je met krukken loopt gaat wat lastig. Het grootste deel van de dag zit ik op een stoel, met de voet omhoog. Ik heb een soort stevige laars omgekregen die ervoor moet zorgen dat ik mijn enkel in 90 graden houd, en die laars gaat alleen 's nachts af. Verder gebruik ik dus krukken. Nu is het eerst wachten tot de wond helemaal dicht is, dat is het belangrijkste. Het lijkt erop dat dat bijna het geval is en als het zover is, kan ik proberen het heel voorzichtig te belasten door erop te gaan staan. Ik heb er gelukkig helemaal geen pijn aan. Dat vind ik best apart. Ondanks dat ik pijnstillers gebruik, had ik verwacht wel wat te voelen van een snee in mijn enkel, zeker omdat het behoorlijk diep is. Tenslotte voelde ik de pijn aan de achillespees ook, zelfs mét pijnstillers.

Volgende week ga ik weer langs Van der Hoeven, hopelijk kan hij dan de hechting eruit halen. Naar verwachting kan ik binnen 4-6 weken beginnen met hardlopen, en daarvoor al met fietsen. Ik ga er dus vanuit dat ik eind februari weer kan gaan lopen. Vervolgens moet je echt de tijd nemen voor de opbouw, maar als alles volgens plan verloopt (en vergelijkbaar met de eerste twee keer) dan kan ik hopelijk in augustus of september weer een wedstrijd lopen.

Afgelopen woensdag had ik een afspraak met Dr. Van der Hoeven, de orthopedisch chirurg die gespecialiseerd is op het gebied van enkels/achillespezen. Zoals ik al aangaf blijft mijn rechter pees gevoelig ondanks het feit dat ik niet hard train. Van der Hoeven en de fysiotherapeut waar hij mee samenwerkt (Tamminga) keken ernaar en besloten toen een MRI te laten maken. In een privé kliniek gaat dat allemaal wat sneller, dus 10' later lag ik naar Skyradio te luisteren, met mijn voet in een scan apparaat. Weer een half uur later was de scan klaar en de uitslag naar de computer van Dr. Van der hoeven gestuurd.

Hij vertelde me dat op de uitslag te zien was dat er nog steeds behoorlijk veel vocht bij/in de pees zit. Op zich geen goed nieuws, maar het bevestigde wel wat ik al vermoedde, namelijk dat er nog steeds sprake is van een ontsteking. Ik had wel gedacht dat het sinds april een stukje was verbeterd, maar volgens Van der Hoeven is dat niet het geval. Daarnaast was op de scan te zien (ik mocht meekijken), dat het hielbeen een klein puntje heeft wat omhoog steekt.

Van der Hoeven gaf aan dat het zoú kunnen dat dit puntje de klacht veroorzaakt, maar hij vindt het puntje nog te klein en de klacht nog te prematuur, om nu al te gaan opereren. Hij besloot daarom dat ik een injectie zou krijgen met corticosteroïden, welke hij ook direkt plaatste. Nu mag ik twee weken niet hardlopen (wel fietsen, wandelen en aquajoggen) zodat de injectie zijn werk goed kan doen en er geen risico is op meer schade aan de pees. Over zes weken moet de klacht zo goed als verdwenen zijn. Is dat niet het geval, dan gaan we verder kijken en is waarschijnlijk een operatie - het weghalen van dat puntje dus - de enige optie.

Nou ja, ik ben in ieder geval blij dat er iets gebeurt. Nu hopen dat deze injectie voldoende blijkt te zijn.

De hardloopwebsite Losse Veter stelde me deze week een aantal vragen en plaatste daarover een artikel. Zie ook: http://losseveter.nl/blog/hugo-van-den-broek/

Hieronder een weergave van dat interview.

Als eerste vraag natuurlijk: Hoe gaat het met je?
Op loopgebied gaat het nog niet zo goed. De linker achillespees, waar ik vorig jaar last van had, is volledig hersteld. De rechter achillespees is echter nog steeds een probleem. In april bleek dat er vocht zat in de pees en de slijmbeurs. Ik heb toen een injectie gehad in de slijmbeurs en het leek goed te herstellen. Maar helaas is de klacht nog niet helemaal verdwenen. Ik heb geen enkele pijn in de pees, niet tijdens de training en ook niet in het dagelijks leven, maar het zeurt regelmatig nog wat. Al met al ben ik in de training nog niet erg ver opgeschoten. Ik doe dagelijks één of twee korte duurlopen en dat gaat goed, maar als ik meer doe, gaat de pees zeuren. Ik zou daar door heen kunnen lopen, maar ik weet zeker dat dat niet verstandig is. (Foto: Orange Pictures)

Verder houd ik me nog steeds bezig met het coachen van Hilda’s zusjes, die begonnen zijn met hardlopen. Eén van hen, Valentine Kibet, komt donderdag 25 augustus met mij naar Nederland en zal een aantal wedstrijden lopen. Ze loopt pas twee jaar hard (en heeft ook in haar jeugd nauwelijks hardgelopen), maar ze heeft het afgelopen jaar goeie progressie gemaakt, dus ik ben benieuwd wat ze kan.

Wat mag je alweer doen in training?
Ik doe bijna dagelijks een duurloop. Meestal loop ik 30-40′ in de ochtend en vaak doe ik in de middag ook nog 20′ op de loopband (omdat de ondergrond dan wat stabieler is). Het is dus nog niet veel, maar wel meer dan 6 weken geleden, toen ik niet meer dan 20′ per dag kon lopen. Het herstel duurt erg lang vind ik, daarom ga ik over twee weken langs Dr Van der Hoeven, die me eerder heeft geopereerd. Hij kan er dan naar kijken en zijn mening geven. Het zou kunnen dat er ook bij deze rechterpees een botpunt inprikt (zoals eerder links het geval was). Dan is een operatie noodzakelijk.

Hoever ben je van een wedstrijdrentree verwijderd?
Goeie vraag, maar daar kan ik nog geen antwoord op geven. In april hoopte ik dat ik in september weer aan de start zou kunnen staan van een paar wedstrijden, maar helaas. Ik ben nog niet bezig met wedstrijden plannen, eerst maar zorgen dat het voldoende herstelt. Als ik weer tempo’s kan doen, ga ik verder vooruit kijken.

Denk je alweer aan marathons?
Ik denk elke dag aan marathons, maar nog niet om er zelf één te lopen. Dat wordt op zijn vroegst volgend voorjaar.

Vorig jaar nam een Nederlands marathonteam deel aan het EK in Barcelona. Jij zat in dat team. Hoe kijk je nu terug op dat EK?
Ik heb er heel erg van genoten, zowel van de wedstrijd zelf als van de hele voorbereiding. Met name de tijd met de rest van het team, de laatste 10 dagen in Spanje, was erg mooi. Het was jammer dat we geen medaille pakten, vooral omdat Rusland deze keer sterk was. Maar met dit team vierde worden was toch wel boven verwachting.

Waar was je beter. Bij het EK in Goteborg of bij het EK in Barcelona?
Poeh, dat vind ik een moeilijke vraag. In beide gevallen was ik niet op mijn sterkst, vanwege een ontstoken linkerachillespees, waardoor ik in de voorbereiding niet optimaal kon trainen.
Voor Göteborg had ik, ondanks mijn klacht, toch behoorlijk hard getraind, maar met pijn lopen drukte gewoon mijn prestatie. Voor Barcelona heb ik nauwelijks kilometers kunnen maken, ik denk gemiddeld zo’n 100km per week. Ik merkte toen dat ik toch een redelijk niveau kon bereiken door veel te fietsen en een aantal zeer specifieke en zware marathontrainingen te doen. Daar komt bij dat ik door mijn trainingsjaren (ik loop nu 19 jaar) steeds minder training nodig lijk te hebben om een bepaald niveau te halen.

2014, als jij daar weer zou deelnemen aan het Ek, dan wordt dat je derde. Is dat iets wat bij je leeft?
Ja zeker, het lijkt me erg mooi om er dan weer bij te zijn en dat is absoluut een doel.

Hoe zie jij het Europese marathonlopen/niveau?
Het niveau in Europa is natuurlijk omlaag gegaan de laatste decenia, met name in de breedte. Er wordt niet persé minder hard gelopen, maar wel door minder mensen hard. Het probleem is denk ik dat er steeds minder mensen zijn die kiezen voor topsport en alles wat daarbij komt kijken. Een marathoncarriére vraagt om jarenlang investeren en keihard trainen. Er zijn niet veel mensen die daar aan willen beginnen. De top-marathonlopers trainen denk ik nog net zo goed en hard als vroeger, maar er zijn minder toppers, dus ook minder kansen op een ‘supertalent’ zoals Nijboer of Maase.

Het WK staat voor de deur. Wie denk je dat de mannenmarathon gaat winnen?
Het zal behoorlijk warm worden in Daegu, in ieder geval boven de 20 graden, dus het wordt van doorslaggevend belang om goed tegen de warmte te kunnen. Het Keniaanse team is sterk, ik schat zelf in dat Barmasai en Kipruto daarin de meeste kans hebben, maar ook Abel Kirui (de wereldkampioen van 2009) moet je niet onderschatten, want die bewees in Berlijn al dat hij goed tegen de hitte kan. Bij de Ethiopiërs schat ik Gebremariam hoog in, de winnaar van New York 2010.

En wie zijn de kanshebbers bij de vrouwen?
Ik verwacht veel van de Aziatische vrouwen, met name uit Japan en China. Ook omdat Japanners over het algemeen goed lopen in hitte. Maar als ik moet kiezen ga ik toch voor één van de dames uit Iten: Edna Kiplagat (dit jaar derde op de wereldranglijst, en de snelste van het veld) of Sharon Cherop, een trainingsmaatje van Hilda. Sharon schijnt extreem goed tegen de hitte te kunnen en heeft er ook goed op getraind. Op haar zet ik mijn geld.

En nog nieuws uit Kenia?
Wat wil je horen? Er wordt nog steeds door heel veel atleten heel hard getraind. Hilda traint ook harder dan ooit en draait lekker. Met de Keniaanse economie gaat het minder, veel mensen klagen over de hoge prijzen van voedingsmiddelen. Er is natuurlijk een gigantische droogte in het Noorden van het land, maar daarvan merk je in Iten niets. Wel mooi is dat de Keniaanse bevolking massaal geld heeft gestort om hun landgenoten aan eten te helpen.
Een mindere ervaring was dat we vorige week, op weg naar Eldoret voor een baantraining, onderweg een dode man op de weg zagen liggen. Hij was ‘s nachts in een dronken bui aangereden door een auto.

Het is altijd moeilijker om wat te schrijven wanneer je geblesseerd bent, dan wanneer je super-trainingen draait, maar ik zal toch even een 'update' geven.

Begin april zijn Hilda en ik naar Nederland gekomen, zij uiteraard om de marathon van Rotterdam te lopen, en ik voor een bezoek aan sportarts Peter Vergouwen. Ik liep al enkele weken rond met een flink pijnlijke rechterenkel en wilde weten wat er aan de hand was en uiteraard of er wat aan gedaan kon worden. Hij constateerde dat ik een ontstoken slijmbeurs had (bursitis). Er zat vocht in de slijmbeurs en ook in het vetweefsel en het bot eromheen.

Waarschijnlijk is dit als volgt ontstaan. Vorig jaar was er sprake van een botuitstulping op de linkerenkel, wat veel pijn veroorzaakte in de achillespees. Je gaat dan waarschijnlijk anders lopen, je andere been verkeerd belasten. Ik wilde natuurlijk graag het EK in Barcelona lopen en heb daarom maanden doorgelopen met pijn. In september werd de botuitstulping op de linkerenkel verwijderd, maar op dat moment was de slijmbeurs in de andere enkel waarschijnlijk al ontstoken. Na de operatie en een rustperiode kon ik weer pijnloos lopen, maar de bursitis was niet helemaal verdwenen. Toen ik in februari/maart de training weer wat opvoerde, nam de ernst van de bursitis toe.

Vergouwen heeft er een corticosteroïden injectie ingegeven, waarna ik twee weken lang niet mocht hardlopen. Na twee weken, terug in Kenia, ben ik begonnen met revalidatietraining: 1' joggen, 1' wandelen, en dat 8 keer. Op dit moment, na ruim twee weken opbouwen, loop ik ongeveer een half uur zonder pauzes, op de loopband. Alles gaat pijnloos en dat is ook een voorwaarde. Als het niet meer pijnloos is, zal ik gas terugnemen. In de ochtend loop ik hard (drie dagen lopen, één dag rust) en in de middag doe ik aan fietsen en krachttraining.

Erg jammer natuurlijk, om weer van voren af aan te beginnen. Ik leek snel terug te komen, met een goede 10km in Schoorl, maar nu zal het uiteraard weer even duren voor ik op dat niveau ben. Voorlopig zal ik in Kenia aan mijn terugkeer werken en ik heb nog geen wedstrijden gepland. Eerst maar kijken hoe het gaat. Voorzichtigheid staat voorop.

Bij terugkomst in Kenia zijn we op bezoek geweest bij Hilda haar ouderlijk huis, waar haar oma en ouders nog wonen. We gaan daar twee keer per jaar naar toe; na elke marathon. Hilda is geboren op het platteland, tussen de bomen en de heuvels, ver van een asfaltweg en van electriciteit vandaan. Het enige stromende water is van de dichtstbijzijnde rivier. Samen met haar zussen ging ik water halen bij die rivier. Daar aangekomen, ontmoette ik een man van een jaar of veertig. Hij had een 'tree-nursery', oftewel een bomen kwekerij. Een paar duizend kleine boompjes stonden in plasticzakjes, terwijl hij ze water gaf. Ik nam een foto van hem en vervolgens vroeg hij me of ik hem die foto zou kunnen sturen. 'Yes, because you are my friend in facebook!'

Als ik een stoel had, was ik eraf gevallen! Een voor mij volslagen onbekende man, die ik ontmoet in de middle of nowhere, is niet alleen bekend met facebook (wat ik ook pas een half jaar ken), maar hij is ook nog mijn 'vriend'. Erg grappig. Blijkt dat hij ook de pastoor van het dorp is en de familie Kibet al jaren kent. Via facebook en Hilda's zusje in Amerika, kwam hij met mij in contact.

Ondertussen heb ik gemerkt dat er meer Kenianen op facebook zitten dan Nederlanders. En volgens mij zijn er hier ook meer mensen met internet op hun telefoon (iets wat ik angstvallig vermijd, omdat ik bang ben dat ik anders de hele dag op internet zit). Kenianen gaan erg met hun tijd mee! Een maand geleden moest onze koe bevrucht worden. Daar komt ook in Kenia geen stier meer aan te pas, nou ja, alleen indirekt. De dierenarts stopte gewoon wat zaad in de koe en klaar was Kees, of Kipsang.

Hilda's oma van 85 is nog wat minder modern. De vorige keer onderwierp ze de mobiele telefoon aan een grondig onderzoek, om uit te vinden waar de persoon zat die (via de telefoon) tegen haar sprak. Deze keer vroeg ze Hilda waarom we zoveel honden hebben en of we misschien geen kinderen willen. Ze is bang dat we honden in plaats van kinderen hebben en vroeg ons de honden weg te doen, en te zorgen voor minstens 4 kinderen. Hilda probeerde uit te leggen dat we daar nog niet zoveel tijd voor hebben, met al dat gereis, maar dat snapte ze niet echt. Waarom zou je zo hard werken als je geen kinderen hebt. Voor wie werk je dan? Voor de regering, antwoordde Hilda, maar daar was oma uiteraard niet tevreden mee.

Naast de trainingen houd ik me verder bezig met de bouw van ons huis, wat we over 2-3 maanden hopen af te ronden. Zo af en toe moet ik een beetje boos worden op de aannemer, omdat het allemaal veel te langzaam gaat. Maar ja, dat is Kenia. Alhoewel, toen ik in april in Nederland was zag ik dat ze net begonnen waren met een project in onze straat, wat 6 maanden eerder al had moeten beginnen. Dus misschien gaat het overal zo.