www.hugovandenbroek.com

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

De derde come-back?

E-mail Print PDF

Woensdag 26 september 2012

Ik zit in de wachtruimte bij de gate, wachtend op de binnenlandse vlucht van Nairobi naar Eldoret. Vandaag reis ik als ‘Mr. Van’. Ze weten bij Jetlink, de Keniaanse luchtvaartmaatschappij, nooit goed raad met mijn naam. Soms staat er ‘Mr. Hugo’ op mijn ticket. Vaak ook ‘Mr Van Den’. Maar ‘Mr Van’ vind ik het leukst. Mijnheer Minibus.

Ik kom uit Nederland, waar ik slechts 4 dagen ben geweest. Hilda liep de Dam tot Damloop en ik deed verslag op RTV Noordholland. De dag daarna ben ik langs de orthopedisch chrirug gegaan, Dr. Van der Hoeven. Hij heeft me in januari (voor de 3e maal) geopereerd aan de hiel. De eerste twee keer betrof het de linkerhiel, de laatste keer de rechterhiel. Deze keer wilde het maar niet herstellen. In februari/maart heb ik geprobeerd op te bouwen, beginnend met een aantal keer 1 minuut joggen, 1 minuut wandelen. Elke keer gaf dat een reaktie, vrij frustrerend. Vanaf april liep ik niet meer hard. Ik ging dagelijks naar de sportschool van Lornah (als ik in Kenia was), of op de hometrainer van het hotel in Göteborg, waar Hilda in mei de halve marathon liep, of naar de fysiotherapiepraktijk van Kees Rootjes in Castricum, waar ik altijd mijn alternatieve – en krachttrainingen doe. Toen we vanaf half mei in Boulder waren (waar Hilda zich voorbereidde op de Spelen) zat ik ook dagelijks op de fiets en deed veel krachtoefeningen, maar hardlopen ging niet. De hiel bleef gevoelig, vooral bij het opstaan en ik had het idee dat het geen zin had om elke keer te proberen een paar minuten te lopen. Ik ben altijd zo positief en geloof standaard in de meest gunstige afloop die mogelijk is, maar nu begon ik ook te twijfelen. Zou ik ooit nog wel kunnen hardlopen, anders dan met pijn korte stukjes joggen? Zou ik ooit nog die voldoening voelen van een lange en harde duurloop eindigend in marathontempo, van diep gaan in een baantraining, van verzuurde benen, van longen die schreeuwen om zuurstof?

Eind juli besloot ik weer eens een stukje te lopen, na circa vier maanden onthouding. Gewoon, omdat ik er zo’n zin in had. Het idee erachter was: het gaat toch niet over, waarschijnlijk is er een nieuwe operatie nodig, dus ik kan net zo goed een beetje genieten en een rondje hollen. We waren nog in Boulder en ik liep daar een duurloop van 10km, in iets meer dan 40 minuten. Van opbouwen was geen sprake, ik liep gewoon zo lang en hard als ik op dat moment lekker vond. Het voelde heerlijk, maar ik wist dat ik dit niet elke dag kon doen. Waarschijnlijk zou ik morgen mank lopen van de pijn in mijn hiel, maar dat had ik er wel voor over.

Vreemd genoeg had ik de dag erna helemaal niet zo’n pijn. Wat stijfheid in de achillespezen, dat wel, maar dat was een paar minuten na het opstaan ook over. Dus liep ik de dag erna nog een keer, en de dag daarna weer. Mijn knieën gingen zeer doen, mijn bovenbenen en mijn kuiten ook, maar de voet gaf weinig reaktie. Ik kreeg nieuwe hoop; zou ik dan toch nog terug kunnen komen? Ik besloot het nu wat slimmer aan te pakken en rustiger te lopen. Bijna dagelijks een stukje van 6-10 km, met af en toe een rustdag. Het bleef goed gaan, al had ik voortdurend het gevoel dat ik aan het balanceren was. Als ik reisde, veel wandelde en koffers moest tillen, dan ging de hiel zeuren.

 

Rekken

Twee weken na de Olympische Spelen gingen Hilda en ik terug naar Kenia. Daar kon ik verder opbouwen, tot aan 80 km per week, maar het meeste nog in een rustig tempo. De afspraak bij de chirurg stond op 24 september, en die heb ik laten staan. Op die dag bleek uit de MRI scan dat er bij de rechterhiel, op de plek waar ik het sinds januari voel, een heel klein scherp botpuntje zit en nog een klein beetje vocht. Zo weinig dat het geen reden is om te opereren. En dat wil ik ook niet meer. Het gaat nu goed, in ieder geval goed genoeg om hoop te hebben. Er is vooruitgang en dat wil ik niet verstoren met een volgende operatie en de onvoorspelbaarheid daarvan. Maar ik weet ook dat het herstel nog instabiel is en nog onvolledig, dus ik ben benieuwd hoe het de komende weken zal gaan.

Een uur later landt ‘mijnheer Minibus’ in Eldoret. Weer een uur later rijd ik Iten binnen, ‘home of champions’ staat er op het welkomstbord. De juiste plek voor een atleet, die wil proberen om weer een kampioen te worden.

 

Zondag 14 oktober

Als ik wakker word, is ons huis gehuld in mist. Het regent ook, dus vandaag geen training om 7.30, de gebruikelijke tijd. Nou ja, dan typ ik wat voor mijn website en wacht tot het weer beter wordt. Vandaag staat er niet veel op het programma. Een rustig dagje met een duurloop van een uur. Daarna wil ik even de sauna in - en via internet proberen de prestaties te volgen van o.a. Koen, Patrick en Miranda in Eindhoven. De laatste weken is het erg goed gegaan. Ik heb twee weken van circa 125 km achter de rug. Dat is op zich niet zoveel, maar voor mij op dit moment een mijlpaal. Wat nog belangrijker is; ik heb harde trainingen kunnen doen. Een stevige duurloop van 25km, twee baantrainingen, een vaartspel van een uur. De vorm groeit snel. Bij de eerste baantraining had ik grote moeite met een tempo van 3.25 per km. Op zich niet zo vreemd als je dat tempo al bijna een jaar niet hebt gelopen, er zelfs niet bij in de buurt bent gekomen. De tweede baantraining ging al weer 3.15 per km. In de laatste harde training (een vaartspel) ging ik echt heel erg diep. Na afloop lag ik uitgeput langs de kant van de weg en dacht: “wat is dit pijnlijk en mooi tegelijk!”

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik aan het balanceren ben. Ik ijs mijn hiel dagelijks, laat de kuiten masseren, doe veel aan rekken en ben minimaal drie keer per week in de gym. Maar de belastbaarheid neemt toe en dat is het belangrijkste.

koe

Ons pasgeboren kalfje.

 

Naast het trainen, wijd ik me aan het coachen van Hilda’s zusjes en broer. Ja, er is nu ook een broer bij gekomen. Ivy en Valentine coach ik al een paar jaar, maar broer Collins (19 jaar) is in februari begonnen met hardlopen. Hij heeft vorig jaar zijn middelbare school afgerond met een gemiddelde van A-, wat in Nederland een 9 zou zijn. Een goeie student dus en hij hoopt ook, net als zijn zus Elvin, op een studiebeurs voor een Amerikaanse universiteit. Maar dan moet je wel hardlopen, dus daar is hij dit jaar mee begonnen. In juni liep hij zijn eerste wedstrijd, een 1500m in 4.26. Drie maanden later (vorige week) liep hij 3.59 en won zijn race. Het mag duidelijk zijn dat hij de zoveelste Kibet met talent is.

Ik werk ondertussen aan mijn come-back, met mijn wat beperktere talent maar het voordeel dat ik al 20 jaren training in de benen heb. De vorm groeit toch een stukje sneller dan vroeger. Of ik weer op mijn oude niveau zal komen? Ik weet het niet, maar weet wel dat ik geniet van elke training op weg ernaar.

 

Last Updated on Tuesday, 16 October 2012 07:45
 

Operatie

E-mail Print PDF

Donderdag 12 januari ben ik 'onder het mes gegaan' zoals dat zo geruststellend heet, al was er volgens mij sprake van een soort van medische beitel - een stukje gereedschap waarmee botpuntjes worden verwijderd.

Om 7u30 meldde ik me bij de Bergmankliniek in Naarden, de privékliniek waar de Nederlandse topper op dit gebied, orthopedisch chirurg Henk van der hoeven, zijn praktijk heeft. Drie kwartier later lag ik in de operatiekamer en vertelde een humoristische man me: "Jij gaat zometeen lekker slapen hè! Geniet ervan". Ik dacht nog 'mij krijgt hij er niet onder, mijn geest is te sterk voor die narcose', maar verzetten had geen zin, binnen twintig seconden was ik vertrokken. Toen ik een klein uur later wakker werd, was het gebeurd. Mijn rechtervoet zat in een heleboel verband en ik moest nog een paar uur blijven liggen tot de narcose volledig was uitgewerkt en ik weer naar huis mocht.

Van der Hoeven kwam me vertellen dat de operatie geslaagd was. Net zoals in 2010 en 2007 (maar toen beide keren aan de linkerenkel), werd er een duidelijk botpunt geconstateerd. Dat stuk bot groeide aan/op de hiel; waarschijnlijk is dat een proces van jaren en heeft het te maken met jarenlang hard trainen en jarenlange trekkracht van de achillespees aan het hielbeen. De achilles is sterk, die knapt niet zomaar, maar wat er wel gebeurt (in mijn geval) is dat het hielbeen extra botweefsel gaat aanmaken om de trekkracht van de achilles te kunnen weerstaan. Dat extra botweefsel drukt vervolgens in de achilles, net zoals een kiezelsteentje in je achilles zou drukken wanneer je dit in je schoen stopt. Maar goed, dat extra botweefsel heeft Van der hoeven dus verwijderd. Daarnaast zat er ook een ontstoken slijmbeurs en die heeft hij er ook meteen uitgehaald. Opgeruimd staat netjes.

Sinds de operatie verblijf ik bij mijn ouders (Hilda is in Kenia), omdat ik me moeilijk kan verplaatsen. Nou ja, verplaatsen gaat nog wel, maar dingen dragen terwijl je met krukken loopt gaat wat lastig. Het grootste deel van de dag zit ik op een stoel, met de voet omhoog. Ik heb een soort stevige laars omgekregen die ervoor moet zorgen dat ik mijn enkel in 90 graden houd, en die laars gaat alleen 's nachts af. Verder gebruik ik dus krukken. Nu is het eerst wachten tot de wond helemaal dicht is, dat is het belangrijkste. Het lijkt erop dat dat bijna het geval is en als het zover is, kan ik proberen het heel voorzichtig te belasten door erop te gaan staan. Ik heb er gelukkig helemaal geen pijn aan. Dat vind ik best apart. Ondanks dat ik pijnstillers gebruik, had ik verwacht wel wat te voelen van een snee in mijn enkel, zeker omdat het behoorlijk diep is. Tenslotte voelde ik de pijn aan de achillespees ook, zelfs mét pijnstillers.

Volgende week ga ik weer langs Van der Hoeven, hopelijk kan hij dan de hechting eruit halen. Naar verwachting kan ik binnen 4-6 weken beginnen met hardlopen, en daarvoor al met fietsen. Ik ga er dus vanuit dat ik eind februari weer kan gaan lopen. Vervolgens moet je echt de tijd nemen voor de opbouw, maar als alles volgens plan verloopt (en vergelijkbaar met de eerste twee keer) dan kan ik hopelijk in augustus of september weer een wedstrijd lopen.

Last Updated on Sunday, 18 March 2012 16:45
 

Bezoek aan de specialist

E-mail Print PDF

Afgelopen woensdag had ik een afspraak met Dr. Van der Hoeven, de orthopedisch chirurg die gespecialiseerd is op het gebied van enkels/achillespezen. Zoals ik al aangaf blijft mijn rechter pees gevoelig ondanks het feit dat ik niet hard train. Van der Hoeven en de fysiotherapeut waar hij mee samenwerkt (Tamminga) keken ernaar en besloten toen een MRI te laten maken. In een privé kliniek gaat dat allemaal wat sneller, dus 10' later lag ik naar Skyradio te luisteren, met mijn voet in een scan apparaat. Weer een half uur later was de scan klaar en de uitslag naar de computer van Dr. Van der hoeven gestuurd.

Hij vertelde me dat op de uitslag te zien was dat er nog steeds behoorlijk veel vocht bij/in de pees zit. Op zich geen goed nieuws, maar het bevestigde wel wat ik al vermoedde, namelijk dat er nog steeds sprake is van een ontsteking. Ik had wel gedacht dat het sinds april een stukje was verbeterd, maar volgens Van der Hoeven is dat niet het geval. Daarnaast was op de scan te zien (ik mocht meekijken), dat het hielbeen een klein puntje heeft wat omhoog steekt.

Van der Hoeven gaf aan dat het zoú kunnen dat dit puntje de klacht veroorzaakt, maar hij vindt het puntje nog te klein en de klacht nog te prematuur, om nu al te gaan opereren. Hij besloot daarom dat ik een injectie zou krijgen met corticosteroïden, welke hij ook direkt plaatste. Nu mag ik twee weken niet hardlopen (wel fietsen, wandelen en aquajoggen) zodat de injectie zijn werk goed kan doen en er geen risico is op meer schade aan de pees. Over zes weken moet de klacht zo goed als verdwenen zijn. Is dat niet het geval, dan gaan we verder kijken en is waarschijnlijk een operatie - het weghalen van dat puntje dus - de enige optie.

Nou ja, ik ben in ieder geval blij dat er iets gebeurt. Nu hopen dat deze injectie voldoende blijkt te zijn.

 

 

Interview met Losse Veter

E-mail Print PDF

De hardloopwebsite Losse Veter stelde me deze week een aantal vragen en plaatste daarover een artikel. Zie ook: http://losseveter.nl/blog/hugo-van-den-broek/

Hieronder een weergave van dat interview.

Als eerste vraag natuurlijk: Hoe gaat het met je?
Op loopgebied gaat het nog niet zo goed. De linker achillespees, waar ik vorig jaar last van had, is volledig hersteld. De rechter achillespees is echter nog steeds een probleem. In april bleek dat er vocht zat in de pees en de slijmbeurs. Ik heb toen een injectie gehad in de slijmbeurs en het leek goed te herstellen. Maar helaas is de klacht nog niet helemaal verdwenen. Ik heb geen enkele pijn in de pees, niet tijdens de training en ook niet in het dagelijks leven, maar het zeurt regelmatig nog wat. Al met al ben ik in de training nog niet erg ver opgeschoten. Ik doe dagelijks één of twee korte duurlopen en dat gaat goed, maar als ik meer doe, gaat de pees zeuren. Ik zou daar door heen kunnen lopen, maar ik weet zeker dat dat niet verstandig is. (Foto: Orange Pictures)

Verder houd ik me nog steeds bezig met het coachen van Hilda’s zusjes, die begonnen zijn met hardlopen. Eén van hen, Valentine Kibet, komt donderdag 25 augustus met mij naar Nederland en zal een aantal wedstrijden lopen. Ze loopt pas twee jaar hard (en heeft ook in haar jeugd nauwelijks hardgelopen), maar ze heeft het afgelopen jaar goeie progressie gemaakt, dus ik ben benieuwd wat ze kan.

Wat mag je alweer doen in training?
Ik doe bijna dagelijks een duurloop. Meestal loop ik 30-40′ in de ochtend en vaak doe ik in de middag ook nog 20′ op de loopband (omdat de ondergrond dan wat stabieler is). Het is dus nog niet veel, maar wel meer dan 6 weken geleden, toen ik niet meer dan 20′ per dag kon lopen. Het herstel duurt erg lang vind ik, daarom ga ik over twee weken langs Dr Van der Hoeven, die me eerder heeft geopereerd. Hij kan er dan naar kijken en zijn mening geven. Het zou kunnen dat er ook bij deze rechterpees een botpunt inprikt (zoals eerder links het geval was). Dan is een operatie noodzakelijk.

Hoever ben je van een wedstrijdrentree verwijderd?
Goeie vraag, maar daar kan ik nog geen antwoord op geven. In april hoopte ik dat ik in september weer aan de start zou kunnen staan van een paar wedstrijden, maar helaas. Ik ben nog niet bezig met wedstrijden plannen, eerst maar zorgen dat het voldoende herstelt. Als ik weer tempo’s kan doen, ga ik verder vooruit kijken.

 

Denk je alweer aan marathons?
Ik denk elke dag aan marathons, maar nog niet om er zelf één te lopen. Dat wordt op zijn vroegst volgend voorjaar.

Vorig jaar nam een Nederlands marathonteam deel aan het EK in Barcelona. Jij zat in dat team. Hoe kijk je nu terug op dat EK?
Ik heb er heel erg van genoten, zowel van de wedstrijd zelf als van de hele voorbereiding. Met name de tijd met de rest van het team, de laatste 10 dagen in Spanje, was erg mooi. Het was jammer dat we geen medaille pakten, vooral omdat Rusland deze keer sterk was. Maar met dit team vierde worden was toch wel boven verwachting.

Waar was je beter. Bij het EK in Goteborg of bij het EK in Barcelona?
Poeh, dat vind ik een moeilijke vraag. In beide gevallen was ik niet op mijn sterkst, vanwege een ontstoken linkerachillespees, waardoor ik in de voorbereiding niet optimaal kon trainen.
Voor Göteborg had ik, ondanks mijn klacht, toch behoorlijk hard getraind, maar met pijn lopen drukte gewoon mijn prestatie. Voor Barcelona heb ik nauwelijks kilometers kunnen maken, ik denk gemiddeld zo’n 100km per week. Ik merkte toen dat ik toch een redelijk niveau kon bereiken door veel te fietsen en een aantal zeer specifieke en zware marathontrainingen te doen. Daar komt bij dat ik door mijn trainingsjaren (ik loop nu 19 jaar) steeds minder training nodig lijk te hebben om een bepaald niveau te halen.

2014, als jij daar weer zou deelnemen aan het Ek, dan wordt dat je derde. Is dat iets wat bij je leeft?
Ja zeker, het lijkt me erg mooi om er dan weer bij te zijn en dat is absoluut een doel.

Hoe zie jij het Europese marathonlopen/niveau?
Het niveau in Europa is natuurlijk omlaag gegaan de laatste decenia, met name in de breedte. Er wordt niet persé minder hard gelopen, maar wel door minder mensen hard. Het probleem is denk ik dat er steeds minder mensen zijn die kiezen voor topsport en alles wat daarbij komt kijken. Een marathoncarriére vraagt om jarenlang investeren en keihard trainen. Er zijn niet veel mensen die daar aan willen beginnen. De top-marathonlopers trainen denk ik nog net zo goed en hard als vroeger, maar er zijn minder toppers, dus ook minder kansen op een ‘supertalent’ zoals Nijboer of Maase.

Het WK staat voor de deur. Wie denk je dat de mannenmarathon gaat winnen?
Het zal behoorlijk warm worden in Daegu, in ieder geval boven de 20 graden, dus het wordt van doorslaggevend belang om goed tegen de warmte te kunnen. Het Keniaanse team is sterk, ik schat zelf in dat Barmasai en Kipruto daarin de meeste kans hebben, maar ook Abel Kirui (de wereldkampioen van 2009) moet je niet onderschatten, want die bewees in Berlijn al dat hij goed tegen de hitte kan. Bij de Ethiopiërs schat ik Gebremariam hoog in, de winnaar van New York 2010.

En wie zijn de kanshebbers bij de vrouwen?
Ik verwacht veel van de Aziatische vrouwen, met name uit Japan en China. Ook omdat Japanners over het algemeen goed lopen in hitte. Maar als ik moet kiezen ga ik toch voor één van de dames uit Iten: Edna Kiplagat (dit jaar derde op de wereldranglijst, en de snelste van het veld) of Sharon Cherop, een trainingsmaatje van Hilda. Sharon schijnt extreem goed tegen de hitte te kunnen en heeft er ook goed op getraind. Op haar zet ik mijn geld.

En nog nieuws uit Kenia?
Wat wil je horen? Er wordt nog steeds door heel veel atleten heel hard getraind. Hilda traint ook harder dan ooit en draait lekker. Met de Keniaanse economie gaat het minder, veel mensen klagen over de hoge prijzen van voedingsmiddelen. Er is natuurlijk een gigantische droogte in het Noorden van het land, maar daarvan merk je in Iten niets. Wel mooi is dat de Keniaanse bevolking massaal geld heeft gestort om hun landgenoten aan eten te helpen.
Een mindere ervaring was dat we vorige week, op weg naar Eldoret voor een baantraining, onderweg een dode man op de weg zagen liggen. Hij was ‘s nachts in een dronken bui aangereden door een auto.

 

Terug bij af

E-mail Print PDF

Het is altijd moeilijker om wat te schrijven wanneer je geblesseerd bent, dan wanneer je super-trainingen draait, maar ik zal toch even een 'update' geven.

Begin april zijn Hilda en ik naar Nederland gekomen, zij uiteraard om de marathon van Rotterdam te lopen, en ik voor een bezoek aan sportarts Peter Vergouwen. Ik liep al enkele weken rond met een flink pijnlijke rechterenkel en wilde weten wat er aan de hand was en uiteraard of er wat aan gedaan kon worden. Hij constateerde dat ik een ontstoken slijmbeurs had (bursitis). Er zat vocht in de slijmbeurs en ook in het vetweefsel en het bot eromheen.

Waarschijnlijk is dit als volgt ontstaan. Vorig jaar was er sprake van een botuitstulping op de linkerenkel, wat veel pijn veroorzaakte in de achillespees. Je gaat dan waarschijnlijk anders lopen, je andere been verkeerd belasten. Ik wilde natuurlijk graag het EK in Barcelona lopen en heb daarom maanden doorgelopen met pijn. In september werd de botuitstulping op de linkerenkel verwijderd, maar op dat moment was de slijmbeurs in de andere enkel waarschijnlijk al ontstoken. Na de operatie en een rustperiode kon ik weer pijnloos lopen, maar de bursitis was niet helemaal verdwenen. Toen ik in februari/maart de training weer wat opvoerde, nam de ernst van de bursitis toe.

Vergouwen heeft er een corticosteroïden injectie ingegeven, waarna ik twee weken lang niet mocht hardlopen. Na twee weken, terug in Kenia, ben ik begonnen met revalidatietraining: 1' joggen, 1' wandelen, en dat 8 keer. Op dit moment, na ruim twee weken opbouwen, loop ik ongeveer een half uur zonder pauzes, op de loopband. Alles gaat pijnloos en dat is ook een voorwaarde. Als het niet meer pijnloos is, zal ik gas terugnemen. In de ochtend loop ik hard (drie dagen lopen, één dag rust) en in de middag doe ik aan fietsen en krachttraining.

Erg jammer natuurlijk, om weer van voren af aan te beginnen. Ik leek snel terug te komen, met een goede 10km in Schoorl, maar nu zal het uiteraard weer even duren voor ik op dat niveau ben. Voorlopig zal ik in Kenia aan mijn terugkeer werken en ik heb nog geen wedstrijden gepland. Eerst maar kijken hoe het gaat. Voorzichtigheid staat voorop.


Bij terugkomst in Kenia zijn we op bezoek geweest bij Hilda haar ouderlijk huis, waar haar oma en ouders nog wonen. We gaan daar twee keer per jaar naar toe; na elke marathon. Hilda is geboren op het platteland, tussen de bomen en de heuvels, ver van een asfaltweg en van electriciteit vandaan. Het enige stromende water is van de dichtstbijzijnde rivier. Samen met haar zussen ging ik water halen bij die rivier. Daar aangekomen, ontmoette ik een man van een jaar of veertig. Hij had een 'tree-nursery', oftewel een bomen kwekerij. Een paar duizend kleine boompjes stonden in plasticzakjes, terwijl hij ze water gaf. Ik nam een foto van hem en vervolgens vroeg hij me of ik hem die foto zou kunnen sturen. 'Yes, because you are my friend in facebook!'

Als ik een stoel had, was ik eraf gevallen! Een voor mij volslagen onbekende man, die ik ontmoet in de middle of nowhere, is niet alleen bekend met facebook (wat ik ook pas een half jaar ken), maar hij is ook nog mijn 'vriend'. Erg grappig. Blijkt dat hij ook de pastoor van het dorp is en de familie Kibet al jaren kent. Via facebook en Hilda's zusje in Amerika, kwam hij met mij in contact.

Ondertussen heb ik gemerkt dat er meer Kenianen op facebook zitten dan Nederlanders. En volgens mij zijn er hier ook meer mensen met internet op hun telefoon (iets wat ik angstvallig vermijd, omdat ik bang ben dat ik anders de hele dag op internet zit). Kenianen gaan erg met hun tijd mee! Een maand geleden moest onze koe bevrucht worden. Daar komt ook in Kenia geen stier meer aan te pas, nou ja, alleen indirekt. De dierenarts stopte gewoon wat zaad in de koe en klaar was Kees, of Kipsang.


Hilda's oma van 85 is nog wat minder modern. De vorige keer onderwierp ze de mobiele telefoon aan een grondig onderzoek, om uit te vinden waar de persoon zat die (via de telefoon) tegen haar sprak. Deze keer vroeg ze Hilda waarom we zoveel honden hebben en of we misschien geen kinderen willen. Ze is bang dat we honden in plaats van kinderen hebben en vroeg ons de honden weg te doen, en te zorgen voor minstens 4 kinderen. Hilda probeerde uit te leggen dat we daar nog niet zoveel tijd voor hebben, met al dat gereis, maar dat snapte ze niet echt. Waarom zou je zo hard werken als je geen kinderen hebt. Voor wie werk je dan? Voor de regering, antwoordde Hilda, maar daar was oma uiteraard niet tevreden mee.

Naast de trainingen houd ik me verder bezig met de bouw van ons huis, wat we over 2-3 maanden hopen af te ronden. Zo af en toe moet ik een beetje boos worden op de aannemer, omdat het allemaal veel te langzaam gaat. Maar ja, dat is Kenia. Alhoewel, toen ik in april in Nederland was zag ik dat ze net begonnen waren met een project in onze straat, wat 6 maanden eerder al had moeten beginnen. Dus misschien gaat het overal zo.

Last Updated on Monday, 09 May 2011 12:24
 


Page 2 of 8

Login Form

Who's Online

We have 5 guests online

foto: Peter Oey

sponsor:

stichting: