Na een mooie come-back in Schoorl, nu een minder leuk vervolg: een afzegging voor de Venloop. De afgelopen weken heb ik nogal last gekregen van mijn rechterhiel (achilles/slijmbeurs, dat is niet helemaal duidelijk). Die blessure zag ik niet echt aankomen.
Vorig jaar september, ten tijde van de operatie aan mijn linkerhiel, had ik dezelfde pijn aan de rechterhiel als nu. Dat leken normale achillespeesklachten, wellicht ontstaan ten gevolge van compensatie, en de verwachting was dat dat met rust zou genezen. Die klacht herstelde inderdaad langzaam maar zeker en rond de Groet uit Schoorlrun van 6 weken geleden, was er eigenlijk geen sprake meer van een klacht. Zowel in de week voor de race als in de week na de race, had ik nergens last van. Vervolgens heb ik mijn normale trainingsschema weer opgepakt, wat niet zwaarder was dan wat ik in de weken daarvoor had gedaan, en toen ontstonden de klachten. Best frusterend natuurlijk. Ik heb een paar dagen rustig aan gedaan, maar toen ik eind vorige week weer een stevige duurloop deed, en daarna een duidelijke reaktie had, heb ik besloten dat een wedstrijd nog veel te vroeg komt.
Op dit moment combineer ik alternatief trainen met wat joggen op de loopband (ik ben nu vaste klant in de sportschool van Lornah), elke dag ietsje meer. Ik blijf nog wat langer in Kenia en zal op 8 april een MRI laten maken van de beide hielen. Dat was al ingepland, als een soort controle, maar nu wordt het dus iets meer dan een controle. Als de klacht snel hersteld, kan ik wellicht nog wat haaswerk verrichten voor Koen Raymaekers in de Rotterdammarathon, maar dat is uiteraard nog onzeker. Wordt vervolgd...
De voorbereidingen op Schoorl verlopen prima. Of eigenlijk moet ik zeggen 'de voorbereidingen op een najaarsmarathon', want de 10km van Schoorl is een schitterende wedstrijd, maar slechts een tussenstap in de terugkeer op topniveau, met voor dit jaar als hoofddoel een goede najaarsmarathon.
Ik heb een aantal kwaliteitstrainingen kunnen afwerken (zoals bijvoorbeeld een 10x1000m met 1' pauze), die goed verliepen, maar uiteraard ben ik nog niet op topniveau. Zelfs als je er 19 jaar training op hebt zitten heb je na een operatie nog wel enige tijd nodig om weer op topniveau te komen. Schoorl zal een eerste test zijn. Ik weet dat ik een 10km 'volle bak' aankan, maar ben benieuwd in welk tempo ik dat kan doen.
Bij mijn vorige come-back (terugkeer klinkt zo gewoontjes) in 2008, na een zelfde operatie in 2007, liep ik ook in Schoorl m'n eerste wedstrijd en dat ging toen in 30'59”. Ik zal die wedstrijd nooit vergeten. Na 9km hoorde ik iemand heel hard hijgen achter me, kwam er ene Hilda Kibet aan! Ik moest flink sprinten om Hilda, en de schaamte, 2 seconden voor te blijven.
Deze keer heb ik gelukkig geen last van Hilda (die loopt niet mee) dus de mentale druk is een stuk minder. Als het me lukt om onder die tijd van 2008 te blijven, dan lig ik in ieder geval voor op het schema van toen, aangezien ik destijds al twee maanden langer aan het trainen was dan nu.
Verder loopt alles hier in Iten/Kenia op rolletjes. Er is al maanden geen wolkje aan de lucht, het is dagelijks warm en goed weer om te trainen. Iten wordt steeds drukker met buitenlandse atleten. Er trainen hier nu zeker zo'n 50-70 mzungu's (blanken).
Een vriend uit Bosnië, genaamd Sinisha, wordt bijna dagelijks voor mij aangezien. Mensen (zowel Kenianen als Europeanen) beginnen hele verhalen tegen hem, tot hij ze vertelt dat hij niet Hugo is, en zelfs dan willen ze het vaak niet geloven. Nu hoop ik maar dat hij zich een beetje gedraagt hier, anders kom ik in de problemen.
Tenslotte ben ik erg blij met het feit dat het sportvideo-bedrijf MySports (mysports.tv) mijn sponsorcontract, dat al loopt vanaf 2009, heeft verlengd voor 2011. MySports levert een forse bijdrage, die het voor mij een stuk makkelijker maakt om voltijds topsport te bedrijven.
Uit hun persbericht:
MySports is sinds 2005 actief voor hardloop en fietsevenementen in binnen en buitenland. Evenementen als de Berlijn Marathon, de Amstel Gold Race en de Comrades Marathon worden voorzien van persoonlijke race video’s van MySports.
“Wij steunen serieuze atleten met uitdagende doelen. Atleten met lef. Dit komt overeen met onze visie en instelling”, aldus Kor van der Bij, directeur van MySports B.V.
Behalve Van den Broek steunt MySports ook de aanstormende talenten Thomas Poesiat -afgelopen jaar Nederlands kampioen op 5 km baan- en Lindsay van Marrewijk -Nederlands kampioen op de halve marathon. Ook marathonloper Thijs Feuth wordt gesteund door MySports.tv.
Last Updated on Sunday, 30 January 2011 13:17
Verloving
Wednesday, 22 December 2010 14:01
Hugo
Woensdag 22 december, Iten, Kenia
Afgelopen zaterdag, 18 december, hebben Hilda en ik ons in Kenia verloofd.
Dat verdient enige uitleg. In Nederland zijn we al jarenlang, zoals dat zo mooi (ahum) heet 'geregistreerd partners', zo ongeveer hetzelfde als getrouwd – maar daar hebben ze in Kenia geen boodschap aan. In Kenia (in ieder geval bij de Kalenjins) is van oudsher de verloving het allerbelangrijkste, belangrijker dan het huwelijk. Wanneer man en vrouw gaan samenwonen dan komt er een moment dat deze relatie officieel gemaakt moet worden, dat is de engagement/verloving. Deze verloving wordt gevierd bij het ouderlijk huis van de vrouw, waar de man met zijn familie op bezoek komt. De twee families maken kennis met elkaar, geven elkaar kado's en overleggen met elkaar om uit te zoeken of er geen bloedband is tussen de partners. Daarnaast wordt er vaak een bepaalde bruidsschat bepaald. Ook zegt het dorp als het ware vaarwel tegen de vrouw, die vanaf nu bij haar man gaat wonen. Hierna is de relatie officieel en in veel gevallen volgt er geen huwelijk meer, omdat daar geen noodzaak (of geen geld) voor is.
Speciaal voor deze gelegenheid waren mijn ouders naar Kenia gekomen. Zaterdagochtend vertrokken we dus met een aantal auto's vanuit Iten naar Kapchorwa, een plattelandsdorpje waar Hilda geboren is en tot haar 20e heeft gewoond. Daar werden we opgewacht door Hilda's familie, inclusief neven, nichten, (oud)tantes en ooms, opa's, oma's en achterneven en -nichten. Dat zijn er heel wat. Daarnaast was een deel van het dorp uitgelopen. Nederland werd verder nog vertegenwoordigd door Koen Raymaekers en Jeroen Deen. In totaal waren er 120-150 mensen.
In grote pannen werd voor al deze mensen vlees gebraden – Hilda's broertje had een schaap geslacht – en rijst met groenten gekookt. Na het eten kwam Hilda met haar zusjes dansend en zingend het veld op waar we zaten, om de taarten op tafel te zetten. Speciaal voor de gelegenheid hadden we een grote speaker met generator (er is ter plekke geen electriciteit) meegenomen, zodat er muziek gedraaid kon worden. Vervolgens werden beide families door een 'speaker' met microfoon aan elkaar en het publiek voorgesteld, wat bij de familie Van den Broek een stuk minder tijd kostte dan bij de familie Kibet. Er was wat entertaiment; Hilda's zusjes zongen en dansden een bekend Kalenjin lied en mijn moeder zong 'If you're happy and you know it clap your hands' met een stuk of 30 kinderen uit het dorp. Na het snijden van de taarten dienden Hilda en ik eerst elkaar te voeren en vervolgens onze ouders. Waarschijnlijk spreken sommige dorpsgenoten nu schande van de kus die ik Hilda vervolgens 'en plein public' gaf. Daarna kregen alle gasten een stukje taart. Vervolgens werden er een aantal bomen gepland, één door Hilda en mij, één door mijn ouders, één door Hilda's familie en één namens de vrienden door Koen en onze Bosnische vriend Sinisa. Het kostte niet veel tijd voor we tot de conclusie kwamen dat Hilda en ik geen bloedband hebben en wat betreft de bruidsschat werd het me ook niet echt moeilijk gemaakt. Als laatste werden er allerlei kado's uitgedeeld, zoals dekens, doeken en kopjes. Dat alles gebeurde dansend en zingend. Ik gaf Hilda een grote witte teddybeer, waarna er overal gelachen werd: de meeste gasten vroegen zich af waarom de mzungu een witte baby aan Hilda gaf. Aan het eind van de dag reden we met 30 mensen terug naar Iten, waar we een afsluitend diner hadden. Helaas lukt het me niet om foto's op mijn site te plaatsen, voor beeldmateriaal verwijs ik daarom naar www.losseveter.nl.
Naast aan verloven doen we ook nog aan hardlopen, liefst dagelijks. Hilda zal in Egmond starten en ik kom met haar mee, maar zal zelf niet starten. Mijn achillespezen zijn hersteld en ik ben sinds 2 weken begonnen met wat licht tempowerk. Ik loop elke ochtend een kilometer of 12-17, soms rustig en soms wat harder, en breng de meeste middagen door in de sportschool van Lornah. Alle trainingen gaan pijnloos en ik draai best lekker, maar ben uiteraard nog niet klaar voor een wedstrijd.
Last Updated on Wednesday, 22 December 2010 14:02
De eerste hardloop-pasjes
Monday, 18 October 2010 14:52
Hugo
18 oktober, Iten, Kenya
Het is nu ruim 6 weken na de operatie aan mijn linkerhiel. De afgelopen week ben ik begonnen met hardlopen. De weken daarvoor heb ik niet kunnen hardlopen, maar dat betekent niet dat ik heb stil gezeten. Na de Dam tot Damloop zijn Hilda en ik naar Kenia gegaan en hier zag mijn programma er dagelijks ongeveer als volgt uit:
- een half uur wandelen naar de gym van Lornah
- 70-90 minuten 'cardio': fietsen, steppen en roeien
- een half uur oefeningen, onder andere oefeningen voor de enkels/achilles en rompoefeningen
- een half uur terug wandelen
Verder doe ik wat ze altijd adviseren bij achillespees klachten: calfraise, oftewel enkelstrekken: je gaat op één been, op je tenen, op een verhoging staat en laat je hiel dan langzaam omlaag zakken, tot je niet lager kunt. Dan ga je weer terug op je tenen staan.
De beide achillespezen voelen ondertussen weer behoorlijk goed. Links, waar ik ben geopereerd, is het soms nog wat stijf, maar dat mag. Het is erg fijn om weer als een jonge hond uit bed te springen, in plaats van te schuifelen als een oude man. Afgelopen maandag ben ik begonnen met hardlopen, eerst slechts 10 x 30 seconden op de loopband, met 30 seconden pauze, twee dagen later deed ik 8 x 1 minuut, twee dagen daarna 6 x 2 minuten en gisteren 5 x 3 minuten – tot nu toe gaat dat prima.
En dan was er het waterfilter: begin van dit jaar werd ik door mijn vader geattendeerd op een nieuw soort waterfilter. Dit filter wordt in India gemaakt, door een bedrijf dat Basicwaterneeds heet en dat samenwerkt met het waterleidingbedrijf in Groningen – dat onder andere het filter heeft getest op effectiviteit. Het filter is voor thuisgebruik en kan ongeveer 5 liter water per uur filteren. Het mooiste is dat het super goedkoop is (zo'n 5 euro per stuk), dat je er verder niets voor nodig hebt (geen electriciteit, wel water natuurlijk!) en dat het in totaal zo'n 7000 liter water kan filteren, voordat je de steen in het filter (á 1 euro per stuk) moet vervangen. Ideaal voor ontwikkelingslanden. Nu kwam er vorig jaar in bepaalde delen van Kenia cholera voor en behoorlijk wat mensen overleden daaraan – iets wat niet was gebeurd als die mensen een waterfilter hadden gehad. Dus kwamen mijn vader en ik op het idee om dit waterfilter in Kenia te introduceren. Nu ben ik geen zakenman en heb ik ook niet de behoefte om dat te zijn, bovendien wil ik niet dat er winst wordt gemaakt met dit product. Daarom heb ik contact gezocht met de Green Africa Foundation van Isaac Kalua, een liefdadigheidsorganisatie die in Nairobi is gevestigd en zich richt op ontwikkeling van achtergebleven gebieden, met onder andere het doel die 'self-sustainable' te maken. Zij waren erg enthousiast over het filter – dat ik in hun kantoor in Nairobi heb gedemonstreerd – en gezamenlijk hebben we het doel geformuleerd om dit waterfilter in Kenia te importeren, om ze vervolgens voor een zeer laag bedrag te verkopen in de gebieden waar ze het hardst nodig zijn. De ervaring is dat het niet goed is om iets gratis te maken, dan wordt er namelijk niet goed voor gezorgd en is het binnen een week kapot. Aan de andere kant is 5 euro nog erg veel geld voor mensen die in de armste delen van Kenia wonen, dus streven we ernaar om het voor circa 1 euro te verkopen en de rest te bekostigen van sponsorgeld – de Green Africa Foundation is officieel erkend door de Keniaanse regering en betaalt geen (invoer)belasting, dus dat scheelt. We zullen eerst een plan gaan uitwerken en vervolgens proberen sponsors binnen te halen.
Zaterdag was ik met 'mijn meiden' (de 5 dames die ik momenteel coach) bij een cross-wedstrijd in Eldoret. Het was pittig voor ze, wat werd er hard gelopen! Vooral de junioren vond ik indrukwekkend. Meisjes van 12-15 jaar, een kilo of 30 licht, die zes kilometer lang als kometen over het gras vlogen, het was ongelooflijk om te zien. Eén van onze meiden werd vierde bij de senioren en verdiende haar eerste geld, een gedenkwaardige dag voor haar. Wel was het jammer dat de officials het nodig vonden om anderhalf uur lang speeches te houden terwijl de 36 prijswinnaars werden geacht staand in de brandende zon (zonder water) hiernaar te luisteren – één voor één kwamen de 15 sponsors van het evenement aan het woord, met een verhaal over het nut van een verzekering, of van een bankrekening, iets dat slechts de andere sponsors intereseerde, sponsors die overigens comfortabel in de schaduw zaten met een hapje en een drankje. Onze andere meiden eindigden tussen de 25e en 32e plaats. Gezien de weinige training die ze in de benen hebben een prima prestatie, maar ze realiseren zich nu wel dat er nog veel meer en harder getraind moet worden als ze een beetje voorin willen eindigen.
Als laatste wil ik mijn pet afnemen voor Ronald Schroër, mijn voormalige teamgenootje, die gisteren in Amsterdam weer een indrukwekkend goede marathon heeft gelopen.
