www.hugovandenbroek.com

Het is fijn om weer eens een lekker positief stuk te kunnen schrijven/typen voor deze website!

De Rotterdam marathon is goed verlopen, ik ben erg tevreden met de tijd en de positie, en ben vooral erg blij dat ik voor de derde maal Nederland mag vertegenwoordigen op het EK – tenzij er nog 3 mannen sneller lopen dan mijn tijd, maar die kans is klein. Voor aanvang van de race hoopte ik stiekem op een tijd van rond de 2.14.00 – gezien de trainingen die ik de afgelopen maanden heb afgewerkt leek dat haalbaar – maar gezien het wedstrijdverloop neem ik met iets minder genoegen. Met name het feit dat ik de laatste 14 km alleen kwam te lopen (in de wind) zorgde voor wat verval. Daarentegen heb ik veel geluk gehad dat ik kon aansluiten bij de ‘groep Van Schuerbeeck’ – deze vriendelijke Belgische kilometervreter had twee gangmakers van TDR, Michel Butter en Ronald Schröer; goede vrienden en mannen waar ik regelmatig mee heb getraind, in Nederland, Kenia, Portugal, Zwitserland, Mexico en Zuid-Afrika. En dan vergeet ik vast nog wel wat landen.

Maar wat afgelopen zondag belangrijker was; Ronald en Michel zetten een strak tempo van rond de 3.09 per km en vormden een windscherm, waarachter ik me prima kon verschuilen. Heel gaaf ook dat we straks samen op het EK in Zürich staan.

Enkele seconden na de finish van de Rotterdam marathon (Foto: Erik van Leeuwen)

Maar goed, het leek me leuk om even een kijkje te geven in mijn Keniaanse leven en trainingen. Dus hierbij een week uit mijn voorbereiding. Dit is afgelopen maart en voor de duidelijkheid (mocht u het nog niet weten); Hilda en ik wonen in Iten, Kenia, op 2400 meter hoogte.

Maandag

Zoals gebruikelijk gaat de wekker om 6.05 uur. Om 6.30 ontmoeten we enkele andere atleten op een bepaald punt in Iten (‘Lillies’), wat 5 minuten joggen van ons huis ligt. Dit is het bekendste verzamelpunt in Iten. ’S ochtends vroeg wemelt het hier van de atleten. Wij wachten tot onze trainingsmaatjes er zijn en beginnen met de duurloop. Ik loop, in de marathonvoorbereiding, op een doorsnee dag 70-75 minuten in de ochtend. Dat gaat redelijk rustig, maar door de hoogte en de heuvels kom je toch altijd bezweet thuis.

Thuisgekomen gaat als eerste de radio aan! Ik luister graag naar Classis 105, de Keniaanse nieuwszender die de hele dag soul, RnB en pop draait. Dan gaan we Keniaanse thee maken; 1/3 deel melk, 2/3 deel water, theeblaadjes erop en aan de kook brengen. Erg lekker! We hebben zelf een aantal koeien (onze veestapel is zojuist verder uitgebreid met een stiertje, die werd geboren op de dag dat Hilda in New York liep, hij heet dus ook....New York) en krijgen elke dag verse melk, net van de koe. Ontbijt bestaat verder gewoon uit brood, met beleg en wat fruit. Meestal avocado, soms mango, of boomtomaten uit de tuin.

Na het ontbijt ga ik meestal op mijn computer werken, e-mails beantwoorden enzo. Tussen 10 en 11 uur ga ik mijn bed weer in. Dit is een essentieel onderdeel van de dag, en in deze belangrijke trainingsperiode komt daar niets tussen. Het tukkie is heilig! Ik slaap dan 2 tot 3 uur, wordt rond 13.00 uur weer wakker en maak de lunch klaar.

In de middag doe ik een kort ‘losloopje’. Een minuut of 45 in een rustig tempo, echt om te herstellen. Van de Kenianen heb ik geleerd om me tijdens deze echte hersteltrainingen niet druk te maken om het tempo. Té rustig bestaat niet. Doel is om me na afloop echt beter te voelen dan ervoor.

Dinsdag

Vandaag staat er een tempotraining op het programma; 8 x 2km, met 3’ pauze. In Kenia worden dit soort trainingen eigenlijk altijd in de ochtend gedaan, door iedereen – in de middag is het lang warm, en is er meer kans op regen. Om 7.00 uur haal ik met de auto mijn trainingsmaatjes Silas en Richard op. We rijden een half uurtje, richting Eldoret, waar we de training gaan doen op een asfalt weg die relatief vlak is. Wel licht glooiïend, maar niet al te zwaar. Rijden in Kenia is altijd een uitdaging. Deze keer staat er een stier midden op de (snel)weg. Hij kijkt brutaal voor zich uit en lijkt niet van plan opzij te gaan. Verder is het altijd opletten op de matatu’s (taxi-busjes), waarvan de chauffeurs zich gedragen of ze boven de wet staan. Ik vraag me altijd af of ze weten wat het nut is van de spiegels, want ze gebruiken ze nooit. Ik parkeer onze pick-up langs de kant van de weg, waarna we gaan inlopen (25’), rekken en versnellingen doen. De training gaat lekker. Ik loop de tempo’s gemiddeld in 6.14, wat een prima snelheid is voor in Kenia, en weet te eindigen met 6.00. Dat geeft vertrouwen!

’s Middags, na het middagtukkie,  loop ik 9km los.

Op weg in Rotterdam, naast Willem van Schuerbeeck, gehaasd door Ronald Schroër en Michel Butter (foto: Erik van Leeuwen).

Woensdag

Na de ochtend training (70’ rustige duurloop), heb ik wat te doen. Hilda en ik hebben een jaar geleden een stichting opgericht, Kibet4Kids. Hiermee helpen we kansarme Keniaanse kinderen. Ons eerste grote project is bij de basisschool van Kolol, een zeer arme gemeenschap. Met het geld dat we hebben opgehaald, bouwen we voor deze school klaslokalen, kopen studiemateriaal en bieden de docenten bijscholing aan. Dit alles gebeurt in samenwerking met de school en de gemeenschap van Kolol, die al behoorlijk de handen uit de mouwen heeft gestoken. Het eerste klaslokaal is ondertussen gebouwd, en de bouw van het volgende lokaal is in volle gang. Onze aannemer houdt het allemaal prima in de gaten, we hoeven daar zelf niet veel aan te doen. Vandaag heb ik wel een klusje. Tien stoelen en bureau’s, die gemaakt zijn door een plaatselijke timmerman, moeten worden opgehaald en naar de school gebracht. Omdat het wat duur is om daar een vrachtwagen voor te boeken, haal ik ze op met onze pick-up. Het is goed om te zien dat we waar voor ons geld hebben gekregen: de timmerman heeft zeer degelijk werk geleverd! Ik ga met mijn vrachtje naar Kolol. Hoewel het slechts een rit is van 30 minuten, lijkt het wel of je een andere wereld in komt. De armoede in Kolol is aan de gezichten van de inwoners af te lezen. Waar de kinderen in Iten er over het algemeen gezond uitzien, zie je duidelijk dat veel kinderen in Kolol ondervoed zijn. Heel triest. Maar ik ben wel blij dat we iets voor ze kunnen doen! Wilt u ook iets doen? Kijk dan op onze website www.kibet4kidsfoundation.org of doneer op IBAN: NL45RABO0174139756 t.n.v. Stichting Kibet4Kids Foundation.

De leerlingen van Kolol Primary school met enkele van de spullen die ze hebben gekregen van Kibet4Kids.

In Kolol praat ik met het schoolhoofd en de docenten, lever de spullen af, en eet een eenvoudige lunch van bonen en rijst. Alles gaat goed met de bouw, er zijn geen problemen. Ik vraag de docenten om te inventariseren welke bijscholingscursussen er zijn, welke voor hen interessant zouden zijn, en hoeveel dat kost. Terug in Iten duik ik snel mijn bed in, slaap tot 16.00 uur en doe nog een rustige duurloop in de middag.

Donderdag

Vandaag geen activiteiten. Ik moet mijn energie sparen, want morgen staat er een duurloop van 38km op het programma. Op het programma (dat ik zelf opstel) staan vandaag twee rustige duurlopen, in de ochtend slechts 60’ en in de middag 40’. Iets minder dan gebruikelijk, zodat ik net wat frisser ben voor morgen. Na de lunch, die zoals vaak bestaat uit rijst met groentes en noten, nestel ik me op de bank om film te kijken. Ik heb een aantal DVD’s gekocht van de tv-serie ‘The Walking Dead’ en ben hier redelijk verslaafd aan geraakt. Behalve wat huishoudelijke taken doe ik vandaag niet veel.

Vrijdag

De meeste Kenianen beginnen hun lange duurloop om 6.00 uur. Dat bevalt mij niet. Het is dan nog donker en ik vind de kans op het verzwikken van een enkel te groot. Ik sta om 6.00 op, neem ontbijt (2 sneetjes brood en 2 koppen thee) en haal om 7.00 uur mijn trainingsmaatjes op. We rijden met zijn negenen naar Moi Ben, een dirtroad op 20 km van Iten. Daar doen veel atleten hun lange duurloop. Na een korte warming-up gaan we beginnen. Ik vertel ze het tempo; beginnen in 3.40 per km, dat volhouden tot het 30 km punt, en dan versnellen. Uiteraard lopen we al direkt te hard. Enkele van de atleten zijn nog jong. Ze denken dat ze harder kunnen. Wellicht is dat ook zo, dus ik wil ze niet teveel beteugelen, maar vraag ze toch om voorzichtig te zijn. Ik heb iemand gevraagd om als chauffeur dienst te doen. Hij volgt ons met de auto en rijkt elke 5 km de bidons aan, waar we al lopend uit drinken, net als tijdens de marathon. Na 20 km keren we om, en nemen dezelfde weg terug. Al snel blijkt dat onze koplopers inderdaad wat onbezonnen zijn, één voor één raken ze uitgeput en stappen in de auto. Na 30 km ben ik nog over met 2 anderen. Zij versnellen, en ik kan ze niet volgen, maar na 34 km haal ik ze weer in en we finishen gelijk, na 2u15.

Zeer bevredigend, zo’n stevige lange duurloop. Vandaag heb ik weer een stap gezet op weg naar de EK kwalificatie!

In de avond gaan Hilda en ik uit eten in Kerio View, het plaatselijke restaurant. Als je zo hard traint, heb je af en toe een flinke biefstuk nodig! Ik wel tenminste.

Zaterdag

Vandaag is een officiële rustdag. In mijn geval betekent dat een heel korte herstelloop, van slechts 7 km in 35’. Ik herstel vaak beter als ik een herstelloopje doe, dus ik neem niet vaak volledig rust. Gemiddeld 1x per maand. Tenzij ik een fysieke klacht heb, dan wil ik wel meer rusten, maar als ik geen pijtjes heb, geef ik de voorkeur aan loslopen.

In de middag ga ik even naar Eldoret, op 40 minuten rijden, om wat spullen te kopen voor ons gastenverblijf. Vorig jaar hebben Hilda en ik een gastenverblijf gebouwd, op onze compound. Dit dient 2 doelen; familie die langskomt heeft een plek om te slapen en daarnaast verhuren we het aan toeristen. We hebben er nog weinig bekendheid aan gegeven, dus laat ik dat bij deze dan maar even doen: ons gastenverblijf bestaat uit 3 tweepersoons slaapkamers. Daarnaast zijn er 2 badkamers, met warme douche en toilet, een volledig ingerichte keuken (met o.a. koelkast, gasfornuis en magnetron) en een woonkamer met radio, tv en eettafel. We verhuren het op basis van volpension, wat betekent dat wij zorgen voor al het eten en drinken. De gasten pakken zelf hun ontbijt uit de keuken, maar lunch en avondeten worden bereid door onze kok – tenzij de gasten zelf graag koken, dat kan natuurlijk altijd. Er is schoon drinkwater en veel vers fruit. Verder kopen en koken we wat de gasten lekker vinden. Als ze Keniaans willen eten is dat prima. Eten ze liever spagetti met kipfilet, ook goed! De tv heeft ruim 100 kanalen en sportfans hoeven (met 12 non-stop sport kanalen) geen evenement te missen. Het verblijf heeft een heel mooi uitzicht; je kijkt rechtstreeks de Riftvallei in en de overburen wonen 50km verderop. Wie het leuk vindt om eens naar Iten te komen, hard te lopen met de Kenianen en gebruik te maken van ons gastenverblijf, kan contact met me op nemen; This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it . U hoeft absoluut geen topatleet te zijn om dit te doen, het is voor iedereen een fantastische ervaring. Daarnaast doen we ons best om onze gasten zoveel mogelijk te helpen bij het plannen van safari’s en excursies.

Wat ook erg leuk is; een vriend van me, de Engelsman Gavin Smith, organiseert trainingskampen in Iten. Tijdens deze kampen leert u alles over het Keniaanse hardlopen. U krijgt in trainingseminars van de Kenianen zelf te horen hoe ze trainen, spreekt topatleten, bezoekt een trainingskamp en ziet hoe de Kenianen leven. U volgt een training van topatleten en traint daarnaast regelmatig met Kenianen, zowel op de baan, als in de sportschool. Gavin heeft een programma opgesteld van circa 2 weken en iedereen kan zich daarop inschrijven. Het is met name bedoeld voor recreatieve lopers. Zelf help ik Gavin een handje met de begeleiding. Erg leuk om te doen! In maart was er een groep van 10 atleten in Iten. Zij kwamen van 5 verschillende werelddelen en liepen tussen de 33 minuten en 60 minuten op de 10km. Wilt u meer informatie over deze kampen? Kijk dan op www.traininkenya.com.

Ons 'Safari Guesthouse'

Een gedeelte van de woonkamer (op de bovenverdieping)

Het uitzicht vanuit Safari Guesthouse

Zondag

Ik sluit de week af met 2 rustige duurlopen. Morgen staat er weer een tempotraining op het programma, dus het gaat niet zo hard. Ik ben ook nog wat moe van vrijdag. In de middag spreken we af met de familie; Hilda’s broers en zussen komen langs. Ik maak een trainingsschema voor Ivy en we gaan even langs onze koeien. Het is een goede week geweest, met ruim 170 traininingskilometers en 2 zware trainingen. Ik ben weer een stapje dichter bij Zürich gekomen. Morgen doe ik 15 x 1000m op de baan. Tijdens een baantraining in februari, die ik deed met de Engelsman John Beattie, stond Paula Radcliffe langs de baan. En niet zomaar, nee, ze was ons gewoon aan het klokken en rende steeds van het 200m punt naar de finish! Wat een training was dat. Door de opwinding draaide ik één van mijn beste trainingen ooit. Paula is helaas terug naar Engeland, en John ook, dus ik zal met mijn Keniaanse trainingsmaat lopen. Iets minder spannend, maar met Rotterdam (en Zürich) in mijn hoofd moet het lukken. Het vuur is nog lang niet gedoofd!

Nog een kort nawoord. Ondertussen heb ik, na 5 rustdagen, de training weer hervat. In de komende weken ga ik vooral aan mijn kracht en snelheid werken en in juni zal ik een paar wedstrijden lopen in Nederland.

Opbouwen na een langdurige blessure gaat vaak met vallen en opstaan. Ik hoopte dat het deze keer zonder vallen zou gebeuren, maar helaas; na de halve marathon van Egmond kreeg ik last van mijn linker bovenbeen. In feite had ik hier al wat last van 2 dagen voor de wedstrijd, maar de race maakte het erger. Ik vermoed dat het veroorzaakt is door het nogal onhandig slepen met een zware koffer, die ik een paar keer met mijn been voortduwde en optilde omdat die wieltjes niet goed rolden. Echter, het zou ook best kunnen dat mijn niveau in korte tijd zo snel was gestegen dat de spieren hier moeite mee hadden en dat de koffer uiteindelijk slechts ‘de druppel’ was. In ieder geval was het nogal vervelend, met name door een stekende pijn in de lies, en ik besloot dan ook te rusten, in de hoop dat dit slechts enkele dagen zou duren. Tot mijn grote frustratie duurde het steeds langer en langer en heb ik uiteindelijk ruim 4 weken niet kunnen lopen.

Sinds ruim een week ben ik weer aan het trainen, aan het hardlopen wel te verstaan, want trainen deed ik ook tijdens die 4 blessure weken, maar ik doe nog niet meer dan wat duurloopjes. Helaas heb ik me af moeten melden voor de CPC loop in Den Haag en voor de Rotterdam marathon. Ik had erg graag aan de start gestaan van beide wedstrijden, maar het mocht niet zo zijn. Nu ga ik gewoon verder met waar ik mee bezig was; aan mijn niveau werken en (zo geleidelijk als ik kan) weer in topvorm komen.

Wanneer ik mijn eerstvolgende wedstrijd zal lopen kan ik nu nog niet zeggen. Maar één ding weet ik wel; als ik 's ochtend opsta en uit het raam kijk, zie ik de zon opkomen boven de Kerio Vallei (zie foto) en ga ik de deur uit voor een training door de schitterende omgeving. Dat is sowieso genieten!

Eindelijk, ruim twee jaar na het Europees Kampioenschap van 2010, begint het erop te lijken dat het weer enig nut heeft om een website te hebben. Ik trek weer dagelijks de hardloopschoenen aan en maak aardig wat kilometers, al is het nog niet zoveel als ik gewend was. Maar het belangrijkste is dat ik weer de harde trainingen kan doen, die noodzakelijk zijn om in vorm te komen. Ik voel me weer atleet en ben elke dag bezig met beter worden. Het eerste doel is de halve marathon van Egmond, het hoofdoel is een voorjaarsmarathon.

In november heb, volledig onverwacht en ongepland, een marathon gelopen. Hilda liep de marathon van Turijn en ik was met haar mee naar Italië. Het was de bedoeling om haar te hazen tot 30 kilometer. Gezien de trainingen die ik had gedaan, dacht ik niet meer aan te kunnen dan dat. Maar onderweg voelde het zo makkelijk aan dat ik besloot door te gaan tot 35 km, en eenmaal op dat punt aangekomen besloot ik te versnellen (na 35km mocht niet meer worden gehaasd) om uiteindelijk te finishen in 2.24. Daar werd ik zowaar tiende mee! Het was een fantastische ervaring. Na een lange periode van pijn, inactiviteit en twijfel over de voortgang van mijn carrière, voelde ik me eindelijk weer atleet. Uiteraard vroeg ik me meteen af of dit wel verstandig was geweest, maar de angst bleek ongegrond; ik herstelde snel van deze inspanning, die niet veel meer impact bleek te hebben dan die van een stevige duurloop. Mijn ‘zwakke plek’, met recht mijn achilleshiel, was slechts een dag stijf en na twee dagen hervatte ik de training zonder verdere problemen. Een week na de marathon vlogen Hilda en ik naar Kenia en daar zijn we sindsdien.

Tijdens een tempoduurloop geeft Hilda's coach Gabriële me, vanuit de auto, mijn sportdrank aan.

In Kenia heb ik verder kunnen bouwen aan mijn vorm, met ‘Egmond’ als eerste doel. Op dit moment is het belangrijk om aan mijn snelheid te werken. Mijn duurvermogen is al snel op behoorlijk niveau, maar om langdurig een tempo van 3.00 minuten per kilometer te lopen, heb je meer nodig dan duurvermogen. Tegelijk moet je, terugkomend van een blessure/operatie, juist erg voorzichtig zijn met snelheid. Het zorgt het snelst voor problemen. Het is dus de kunst om een goede balans te vinden. Voorlopig gaat het allemaal goed. Ik ben begonnen met trainingen als 15x400m (dat is snelheid voor een marathonloper), en combineer dat met langere duurtrainingen, zoals 7x2km. Ik zou graag heuvelsprints doen om aan de kracht te werken, maar ben daar nog niet mee begonnen aangezien ik denk dat het nog te explosief is voor mijn hiel. Wellicht kan ik het later deze maand op het schema zetten.

Naast mijn eigen trainingen, houd ik me bezig met de begeleiding van Hilda’s zusjes en broer, Valentine, Ivy en Collins. Ik kan ze niet meer coachen zoals een echte coach zou doen, omdat ik zelf loop, maar ik maak hun schema’s, we gaan samen trainen en bespreken alles na afloop. Collins, die 20 jaar is en in februari is begonnen met hardlopen, heeft in korte tijd laten zien over erg veel talent te beschikken. Hij doet de meeste trainingen met mij mee en wint alle wedstrijden die hij loopt (tegen student-atleten, uiteraard niet tegen de Keniaanse top). Valentine en Ivy maken ook gestaag progressie. Tijdens de jaarlijkse Shoe4Africa 5km in Iten werden ze respectievelijk tweede en vijftiende. Valentine zal met mij mee naar Nederland komen om in Egmond te lopen. Ivy is hopelijk over een jaar sterk genoeg om naar het buitenland te gaan.

Daarnaast hebben Hilda en ik een stichting opgericht; Kibet4Kids. Daar zijn we de afgelopen maanden aardig druk mee geweest. Met behulp van deze stichting willen we onze best doen om het openbare onderwijs en de openbare gezondheidszorg in Kenia te verbeteren. Wie daar meer over wil weten kan kijken op www.kibet4kidsfoundation.org

De eerste school die we bezochten, had circa 75 kinderen per leerkracht/lokaal.

Verder ben ik niet zo druk geweest de laatste tijd. Hardlopen staat weer centraal, dus: opstaan, trainen, ontbijten, slapen, lunchen, relaxen of een klein klusje, trainen, eten, slapen. Zo zien de meeste dagen eruit. Af en toe moet er wel wat gebeuren natuurlijk. Zo zijn 3 van onze koeien zwanger, wat betekent dat we over enkele maanden 9 koeien hebben en daar moesten wat voorbereidingen voor getroffen worden. Ik heb een schuur ontworpen en een koeienstal en onze Keniaanse timmerman heeft ervoor gezorgd dat die er in werkelijkheid nog beter uitzien dan op papier. Met kerst hebben, samen met wat familie en vrienden, een geit geslacht en op een vuurtje geroosterd. Het hoofd van de politie van Iten kwam ook nog langs om geit te eten en toen we met zijn allen gingen dansen, draaide hij (ondanks een stevige buik) ook flink met zijn heupen in de rondte. Dan was ik nog een weekje wat ziek. Niet zo ziek dat ik in bed lag, maar maag en darmen waren niet echt in topvorm, zeg maar. Na een dag of zes ben ik naar een dokter gegaan. Op advies van Hilda kwam ik bij een oudere (70+) man terecht. Hij kwam erg vriendelijk en zeer intelligent over, maar wilde me niet meteen helpen. Eerst hebben we gezamenlijk twintig minuten lang zijn foto album bekeken en naar verhalen geluisterd over zijn dochter die met een Engelsman is getrouwd. Gelukkig sloegen de medicijnen die hij me voorschreef direkt aan en na een dag trainde ik weer lekker.

Ik kijk erg uit naar Egmond, mijn vierde comeback sinds 2006! Uiteraard verwacht ik niet in topvorm aan de start te staan, dat is onmogelijk als je er zo lang uit bent geweest, maar ik weet wel dat ik de afgelopen maanden heel veel progressie heb geboekt. En bovendien; er gaat niets boven het aangaan van de competitie en ik heb het gevoel dat ik daar klaar voor ben. Na Egmond weet ik waar ik sta, ga ik verder bouwen aan mijn vorm en mezelf klaar stomen voor een ‘echte’ marathon, een heel stuk sneller dan in Turijn.

Woensdag 26 september 2012

Ik zit in de wachtruimte bij de gate, wachtend op de binnenlandse vlucht van Nairobi naar Eldoret. Vandaag reis ik als ‘Mr. Van’. Ze weten bij Jetlink, de Keniaanse luchtvaartmaatschappij, nooit goed raad met mijn naam. Soms staat er ‘Mr. Hugo’ op mijn ticket. Vaak ook ‘Mr Van Den’. Maar ‘Mr Van’ vind ik het leukst. Mijnheer Minibus.

Ik kom uit Nederland, waar ik slechts 4 dagen ben geweest. Hilda liep de Dam tot Damloop en ik deed verslag op RTV Noordholland. De dag daarna ben ik langs de orthopedisch chrirug gegaan, Dr. Van der Hoeven. Hij heeft me in januari (voor de 3^e maal) geopereerd aan de hiel. De eerste twee keer betrof het de linkerhiel, de laatste keer de rechterhiel. Deze keer wilde het maar niet herstellen. In februari/maart heb ik geprobeerd op te bouwen, beginnend met een aantal keer 1 minuut joggen, 1 minuut wandelen. Elke keer gaf dat een reaktie, vrij frustrerend. Vanaf april liep ik niet meer hard. Ik ging dagelijks naar de sportschool van Lornah (als ik in Kenia was), of op de hometrainer van het hotel in Göteborg, waar Hilda in mei de halve marathon liep, of naar de fysiotherapiepraktijk van Kees Rootjes in Castricum, waar ik altijd mijn alternatieve – en krachttrainingen doe. Toen we vanaf half mei in Boulder waren (waar Hilda zich voorbereidde op de Spelen) zat ik ook dagelijks op de fiets en deed veel krachtoefeningen, maar hardlopen ging niet. De hiel bleef gevoelig, vooral bij het opstaan en ik had het idee dat het geen zin had om elke keer te proberen een paar minuten te lopen. Ik ben altijd zo positief en geloof standaard in de meest gunstige afloop die mogelijk is, maar nu begon ik ook te twijfelen. Zou ik ooit nog wel kunnen hardlopen, anders dan met pijn korte stukjes joggen? Zou ik ooit nog die voldoening voelen van een lange en harde duurloop eindigend in marathontempo, van diep gaan in een baantraining, van verzuurde benen, van longen die schreeuwen om zuurstof?

Eind juli besloot ik weer eens een stukje te lopen, na circa vier maanden onthouding. Gewoon, omdat ik er zo’n zin in had. Het idee erachter was: het gaat toch niet over, waarschijnlijk is er een nieuwe operatie nodig, dus ik kan net zo goed een beetje genieten en een rondje hollen. We waren nog in Boulder en ik liep daar een duurloop van 10km, in iets meer dan 40 minuten. Van opbouwen was geen sprake, ik liep gewoon zo lang en hard als ik op dat moment lekker vond. Het voelde heerlijk, maar ik wist dat ik dit niet elke dag kon doen. Waarschijnlijk zou ik morgen mank lopen van de pijn in mijn hiel, maar dat had ik er wel voor over.

Vreemd genoeg had ik de dag erna helemaal niet zo’n pijn. Wat stijfheid in de achillespezen, dat wel, maar dat was een paar minuten na het opstaan ook over. Dus liep ik de dag erna nog een keer, en de dag daarna weer. Mijn knieën gingen zeer doen, mijn bovenbenen en mijn kuiten ook, maar de voet gaf weinig reaktie. Ik kreeg nieuwe hoop; zou ik dan toch nog terug kunnen komen? Ik besloot het nu wat slimmer aan te pakken en rustiger te lopen. Bijna dagelijks een stukje van 6-10 km, met af en toe een rustdag. Het bleef goed gaan, al had ik voortdurend het gevoel dat ik aan het balanceren was. Als ik reisde, veel wandelde en koffers moest tillen, dan ging de hiel zeuren.

Twee weken na de Olympische Spelen gingen Hilda en ik terug naar Kenia. Daar kon ik verder opbouwen, tot aan 80 km per week, maar het meeste nog in een rustig tempo. De afspraak bij de chirurg stond op 24 september, en die heb ik laten staan. Op die dag bleek uit de MRI scan dat er bij de rechterhiel, op de plek waar ik het sinds januari voel, een heel klein scherp botpuntje zit en nog een klein beetje vocht. Zo weinig dat het geen reden is om te opereren. En dat wil ik ook niet meer. Het gaat nu goed, in ieder geval goed genoeg om hoop te hebben. Er is vooruitgang en dat wil ik niet verstoren met een volgende operatie en de onvoorspelbaarheid daarvan. Maar ik weet ook dat het herstel nog instabiel is en nog onvolledig, dus ik ben benieuwd hoe het de komende weken zal gaan.

Een uur later landt ‘mijnheer Minibus’ in Eldoret. Weer een uur later rijd ik Iten binnen, ‘home of champions’ staat er op het welkomstbord. De juiste plek voor een atleet, die wil proberen om weer een kampioen te worden.

Zondag 14 oktober

Als ik wakker word, is ons huis gehuld in mist. Het regent ook, dus vandaag geen training om 7.30, de gebruikelijke tijd. Nou ja, dan typ ik wat voor mijn website en wacht tot het weer beter wordt. Vandaag staat er niet veel op het programma. Een rustig dagje met een duurloop van een uur. Daarna wil ik even de sauna in - en via internet proberen de prestaties te volgen van o.a. Koen, Patrick en Miranda in Eindhoven. De laatste weken is het erg goed gegaan. Ik heb twee weken van circa 125 km achter de rug. Dat is op zich niet zoveel, maar voor mij op dit moment een mijlpaal. Wat nog belangrijker is; ik heb harde trainingen kunnen doen. Een stevige duurloop van 25km, twee baantrainingen, een vaartspel van een uur. De vorm groeit snel. Bij de eerste baantraining had ik grote moeite met een tempo van 3.25 per km. Op zich niet zo vreemd als je dat tempo al bijna een jaar niet hebt gelopen, er zelfs niet bij in de buurt bent gekomen. De tweede baantraining ging al weer 3.15 per km. In de laatste harde training (een vaartspel) ging ik echt heel erg diep. Na afloop lag ik uitgeput langs de kant van de weg en dacht: “wat is dit pijnlijk en mooi tegelijk!”

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik aan het balanceren ben. Ik ijs mijn hiel dagelijks, laat de kuiten masseren, doe veel aan rekken en ben minimaal drie keer per week in de gym. Maar de belastbaarheid neemt toe en dat is het belangrijkste.

Ons pasgeboren kalfje.

Naast het trainen, wijd ik me aan het coachen van Hilda’s zusjes en broer. Ja, er is nu ook een broer bij gekomen. Ivy en Valentine coach ik al een paar jaar, maar broer Collins (19 jaar) is in februari begonnen met hardlopen. Hij heeft vorig jaar zijn middelbare school afgerond met een gemiddelde van A-, wat in Nederland een 9 zou zijn. Een goeie student dus en hij hoopt ook, net als zijn zus Elvin, op een studiebeurs voor een Amerikaanse universiteit. Maar dan moet je wel hardlopen, dus daar is hij dit jaar mee begonnen. In juni liep hij zijn eerste wedstrijd, een 1500m in 4.26. Drie maanden later (vorige week) liep hij 3.59 en won zijn race. Het mag duidelijk zijn dat hij de zoveelste Kibet met talent is.

Ik werk ondertussen aan mijn come-back, met mijn wat beperktere talent maar het voordeel dat ik al 20 jaren training in de benen heb. De vorm groeit toch een stukje sneller dan vroeger. Of ik weer op mijn oude niveau zal komen? Ik weet het niet, maar weet wel dat ik geniet van elke training op weg ernaar.