www.hugovandenbroek.com

Ik geloof dat het wel goed is om even uit te leggen waarom ik heb afgezegd voor de WK in Berlijn – want dát ik heb afgezegd is ondertussen wel duidelijk.

Eerder dit jaar (vanaf januari denk ik) had ik al enige twijfels over het wel of niet lopen van het WK. Die twijfels heb ik niet in het openbaar of richting de atletiekunie geuit, alleen besproken met mijn coach Gerard van Lent en mijn manager Pieter Langerhorst. Je zet dan met elkaar op een rijtje wat de voordelen zijn van de WK en wat de voordelen zijn van een najaarsmarathon. Een WK is vooral een fantastische ervaring, een schitterende marathon lopen in een absoluut topveld. Grootste voordeel van een najaarsmarathon is dat de kans op een snelle tijd veel groter is (ik wil mijn pr uit 2004 dolgraag verbeteren), omdat je hazen hebt en betere omstandigheden dan midden in de zomer. Daarnaast heb je andere voordelen als meer verdiensten en meer media-aandacht (waarschijnlijk). Gezien deze afweging viel de keus voor mij lange tijd op de WK.

Nadat ik eind maart de Venloop had gelopen en vormbehoud had getoond, ben ik met Gerard een planning gaan maken en kwam dus de keus voor wél of geen WK weer om de hoek kijken.

Wat bij ons uiteindelijk de balans deed doorslaan was het volgende:

Bij een WK zal ik, gezien mijn niveau, geen bijzonder aansprekende prestatie kunnen leveren. Een top-30 klassering zou waarschijnlijk al erg goed zijn. Ook met de ploeg is een topklassering erg moeilijk, als je ervanuit gaat dat je teams hebt uit Kenia, Ethiopië, Qatar, Tanzania, China, Japan, Amerika, Italië, Spanje en Portugal. Het niveau van de ploeg is bovendien niet zo hoog als in 2006. Vanuit sportief oogpunt is een WK daarom vooral een mooie ervaring, maar niet veel meer. Er valt niets te winnen, geen bijzondere positie of tijd.

Daarentegen zijn er op de EK van volgend jaar meer kansen op een aansprekende prestatie, zowel individueel als voor de ploeg. Daarom zijn de EK voor mij veel belangrijker.

Ik wil me erg graag individueel plaatsen voor de EK van volgend jaar, zodat ik niet afhankelijk ben van anderen. We weten allemaal hoe blessuregevoelig onze sport is. De meeste marathonlopers zijn al eens, of meerdere keren, maanden uit de roulatie geweest. Plaatsing voor een marathonploeg betekent dat je altijd nog moet hopen dat er twee anderen zijn die zich plaatsen én fit blijven. Ik ga ervanuit dat het zeer moeilijk is om op een WK (in de hitte) de individuele limiet voor de EK te lopen. Deelname aan de WK zou dus betekenen dat ik hooguit de ploegenlimiet kan lopen en dan nog slechts 1 kans heb om de individuele limiet te lopen, volgend voorjaar. Wat dat betreft is de marathon natuurlijk niet te vergelijken met enige andere discipline in de atletiek. In andere disciplines hoeft men deze afweging helemaal niet te maken, want een of twee weken na het WK kun je gewoon weer een wedstrijd doen. Dat kan een marathonloper niet, die moet al gauw weer een half jaar wachten.

Gerard en ik kwamen daarom tot de conclusie dat de WK een 'sta-in-de-weg' voor de EK zouden kunnen zijn, in plaats van een goede voorbereiding erop. Vandaar onze beslissing om de WK te laten schieten.

De reden is niet dat ik een goed aanbod heb gekregen van de Amsterdammarathon. Er heeft, voor zover ik weet, zelfs nog geen serieus gesprek plaats gevonden met hen dat verder ging dan puur de interesse peilen. Uiteraard zal ik daar geld verdienen, meer dan op een WK, maar daar is het me echt niet om te doen.

Wel speelt mee dat het dit jaar in Amsterdam een NK is en dat ik heb begrepen dat verschillende Nederlandse toppers daar aan de start zullen staan. Wat betreft bezetting kan het natuurlijk nooit op tegen een WK, maar als ik de WK doe, dan betekent dat voor mij dat ik Amsterdam zou laten schieten en dat zou ik ook jammer vinden. In feite moest ik kiezen tussen twee verschrikkelijk mooie wedstrijden – beiden doen wilde ik niet – dus het zou altijd een pijnlijke beslissing zijn. De beste weg naar de EK in Barcelona gaf de doorslag.

Misschien wordt ik ook wel een beetje beïnvloed door de Keniaanse atleten hier, die überhaupt niet begrijpen waarom je aan een wedstrijd mee zou doen als je al weet dat je niet in de top tien zult komen.

Het moeilijkste aan het nemen van deze beslissing was uiteraard het feit dat je er anderen mee benadeelt. Echter, je weet ook dat je uiteindelijk je eigen keuze moet maken, want we hebben het wel over topsport. Uit een eerder gesprek met Martin (en zijn coach Guido) begreep ik dat hij er min of meer net zo tegenaan keek als ik. Ook voor hem zijn de EK het hoofddoel en waren de WK vooral bedoeld als ervaring. Hij wilde alleen zowel de WK als Amsterdam lopen, voor mij is dat teveel. Ik heb toen (op 13 april) ook mijn twijfel geuit tegen Guido. Van Sander begreep ik dat hij echt heel graag de WK wilde lopen. Ik vind het dan ook behoorlijk pijnlijk dat dat nu niet lukt – mede door mijn keuze. Hopenlijk kan hij volgend jaar, mede door mijn prestatie en mijn keuze voor de EK, wel mee naar Barcelona.

Ik wilde de knoop doorhakken voordat Sander de 25km van Berlijn zou lopen, want anders zou – als hij het zou halen en daarna zou horen van een afzegging – de teleurstelling alleen maar groter zijn, zo leek me. Ik weet niet of dat juist is geweest. Ik heb niet serieus overwogen om het stil te houden tot na 22 juni en daarna met een smoes te komen (zoals een blessure), zodat Sander en Martin toch naar de WK zouden kunnen. In de eerste plaats vanuit het principe van eerlijkheid. En ook omdat elke smoes uit kan komen.

Sommigen stellen dat de Atletiekunie atleten zou moeten verplichten om mee te doen aan een WK. Bedenk daarbij echter dat de Atletiekunie in dit geval niet stond te springen om een marathonploeg te sturen. De regels liggen er, dus bij vormbehoud van Sander mochten we naar Berlijn. Men realiseerde zich echter ook dat de kans op een (in de ogen van het grote publiek) slechte prestatie en daardoor 'imagoschade' voor de Nederlandse marathonploeg, bijzonder groot was. Er werd daarom vanuit de Atletiekunie voorzichtig gepolst of het wel zo verstandig was om naar Berlijn te gaan (er is geen druk uitgeoefend!) en men maakte duidelijk het niet erg te vinden als het hele verhaal niet door zou gaan.

Ik hoop dat het nu een beetje duidelijk is geworden waarom ik deze beslissing heb genomen. Nog steeds zullen velen het niet met me eens zijn, het zij zo.

Mijn grootste fout is misschien dat ik deze beslissing vrij laat heb genomen. Aan de andere kant; ik denk niet dan Martin en Sander in de afgelopen maanden anders hadden getraind als ze al hadden geweten dat ik niet naar de WK wilde. We zitten immers nog niet in onze marathonvoorbereiding.

Ik had nog een verslag gepland van mijn 5000m in Eldoret, maar dat volgt later. De uitslag geef ik wel vast: in mijn serie, bestaande uit 60 atleten (at random geselecteerd, niet op tijd), werd ik 7e in 14.43. Niet slecht toch?