Het is fijn om weer eens een lekker positief stuk te kunnen schrijven/typen voor deze website!
De Rotterdam marathon is goed verlopen, ik ben erg tevreden met de tijd en de positie, en ben vooral erg blij dat ik voor de derde maal Nederland mag vertegenwoordigen op het EK – tenzij er nog 3 mannen sneller lopen dan mijn tijd, maar die kans is klein. Voor aanvang van de race hoopte ik stiekem op een tijd van rond de 2.14.00 – gezien de trainingen die ik de afgelopen maanden heb afgewerkt leek dat haalbaar – maar gezien het wedstrijdverloop neem ik met iets minder genoegen. Met name het feit dat ik de laatste 14 km alleen kwam te lopen (in de wind) zorgde voor wat verval. Daarentegen heb ik veel geluk gehad dat ik kon aansluiten bij de ‘groep Van Schuerbeeck’ – deze vriendelijke Belgische kilometervreter had twee gangmakers van TDR, Michel Butter en Ronald Schröer; goede vrienden en mannen waar ik regelmatig mee heb getraind, in Nederland, Kenia, Portugal, Zwitserland, Mexico en Zuid-Afrika. En dan vergeet ik vast nog wel wat landen.
Maar wat afgelopen zondag belangrijker was; Ronald en Michel zetten een strak tempo van rond de 3.09 per km en vormden een windscherm, waarachter ik me prima kon verschuilen. Heel gaaf ook dat we straks samen op het EK in Zürich staan.
Enkele seconden na de finish van de Rotterdam marathon (Foto: Erik van Leeuwen)
Maar goed, het leek me leuk om even een kijkje te geven in mijn Keniaanse leven en trainingen. Dus hierbij een week uit mijn voorbereiding. Dit is afgelopen maart en voor de duidelijkheid (mocht u het nog niet weten); Hilda en ik wonen in Iten, Kenia, op 2400 meter hoogte.
Maandag
Zoals gebruikelijk gaat de wekker om 6.05 uur. Om 6.30 ontmoeten we enkele andere atleten op een bepaald punt in Iten (‘Lillies’), wat 5 minuten joggen van ons huis ligt. Dit is het bekendste verzamelpunt in Iten. ’S ochtends vroeg wemelt het hier van de atleten. Wij wachten tot onze trainingsmaatjes er zijn en beginnen met de duurloop. Ik loop, in de marathonvoorbereiding, op een doorsnee dag 70-75 minuten in de ochtend. Dat gaat redelijk rustig, maar door de hoogte en de heuvels kom je toch altijd bezweet thuis.
Thuisgekomen gaat als eerste de radio aan! Ik luister graag naar Classis 105, de Keniaanse nieuwszender die de hele dag soul, RnB en pop draait. Dan gaan we Keniaanse thee maken; 1/3 deel melk, 2/3 deel water, theeblaadjes erop en aan de kook brengen. Erg lekker! We hebben zelf een aantal koeien (onze veestapel is zojuist verder uitgebreid met een stiertje, die werd geboren op de dag dat Hilda in New York liep, hij heet dus ook....New York) en krijgen elke dag verse melk, net van de koe. Ontbijt bestaat verder gewoon uit brood, met beleg en wat fruit. Meestal avocado, soms mango, of boomtomaten uit de tuin.
Na het ontbijt ga ik meestal op mijn computer werken, e-mails beantwoorden enzo. Tussen 10 en 11 uur ga ik mijn bed weer in. Dit is een essentieel onderdeel van de dag, en in deze belangrijke trainingsperiode komt daar niets tussen. Het tukkie is heilig! Ik slaap dan 2 tot 3 uur, wordt rond 13.00 uur weer wakker en maak de lunch klaar.
In de middag doe ik een kort ‘losloopje’. Een minuut of 45 in een rustig tempo, echt om te herstellen. Van de Kenianen heb ik geleerd om me tijdens deze echte hersteltrainingen niet druk te maken om het tempo. Té rustig bestaat niet. Doel is om me na afloop echt beter te voelen dan ervoor.
Dinsdag
Vandaag staat er een tempotraining op het programma; 8 x 2km, met 3’ pauze. In Kenia worden dit soort trainingen eigenlijk altijd in de ochtend gedaan, door iedereen – in de middag is het lang warm, en is er meer kans op regen. Om 7.00 uur haal ik met de auto mijn trainingsmaatjes Silas en Richard op. We rijden een half uurtje, richting Eldoret, waar we de training gaan doen op een asfalt weg die relatief vlak is. Wel licht glooiïend, maar niet al te zwaar. Rijden in Kenia is altijd een uitdaging. Deze keer staat er een stier midden op de (snel)weg. Hij kijkt brutaal voor zich uit en lijkt niet van plan opzij te gaan. Verder is het altijd opletten op de matatu’s (taxi-busjes), waarvan de chauffeurs zich gedragen of ze boven de wet staan. Ik vraag me altijd af of ze weten wat het nut is van de spiegels, want ze gebruiken ze nooit. Ik parkeer onze pick-up langs de kant van de weg, waarna we gaan inlopen (25’), rekken en versnellingen doen. De training gaat lekker. Ik loop de tempo’s gemiddeld in 6.14, wat een prima snelheid is voor in Kenia, en weet te eindigen met 6.00. Dat geeft vertrouwen!
’s Middags, na het middagtukkie, loop ik 9km los.
Op weg in Rotterdam, naast Willem van Schuerbeeck, gehaasd door Ronald Schroër en Michel Butter (foto: Erik van Leeuwen).
Woensdag
Na de ochtend training (70’ rustige duurloop), heb ik wat te doen. Hilda en ik hebben een jaar geleden een stichting opgericht, Kibet4Kids. Hiermee helpen we kansarme Keniaanse kinderen. Ons eerste grote project is bij de basisschool van Kolol, een zeer arme gemeenschap. Met het geld dat we hebben opgehaald, bouwen we voor deze school klaslokalen, kopen studiemateriaal en bieden de docenten bijscholing aan. Dit alles gebeurt in samenwerking met de school en de gemeenschap van Kolol, die al behoorlijk de handen uit de mouwen heeft gestoken. Het eerste klaslokaal is ondertussen gebouwd, en de bouw van het volgende lokaal is in volle gang. Onze aannemer houdt het allemaal prima in de gaten, we hoeven daar zelf niet veel aan te doen. Vandaag heb ik wel een klusje. Tien stoelen en bureau’s, die gemaakt zijn door een plaatselijke timmerman, moeten worden opgehaald en naar de school gebracht. Omdat het wat duur is om daar een vrachtwagen voor te boeken, haal ik ze op met onze pick-up. Het is goed om te zien dat we waar voor ons geld hebben gekregen: de timmerman heeft zeer degelijk werk geleverd! Ik ga met mijn vrachtje naar Kolol. Hoewel het slechts een rit is van 30 minuten, lijkt het wel of je een andere wereld in komt. De armoede in Kolol is aan de gezichten van de inwoners af te lezen. Waar de kinderen in Iten er over het algemeen gezond uitzien, zie je duidelijk dat veel kinderen in Kolol ondervoed zijn. Heel triest. Maar ik ben wel blij dat we iets voor ze kunnen doen! Wilt u ook iets doen? Kijk dan op onze website www.kibet4kidsfoundation.org of doneer op IBAN: NL45RABO0174139756 t.n.v. Stichting Kibet4Kids Foundation.
De leerlingen van Kolol Primary school met enkele van de spullen die ze hebben gekregen van Kibet4Kids.
In Kolol praat ik met het schoolhoofd en de docenten, lever de spullen af, en eet een eenvoudige lunch van bonen en rijst. Alles gaat goed met de bouw, er zijn geen problemen. Ik vraag de docenten om te inventariseren welke bijscholingscursussen er zijn, welke voor hen interessant zouden zijn, en hoeveel dat kost. Terug in Iten duik ik snel mijn bed in, slaap tot 16.00 uur en doe nog een rustige duurloop in de middag.
Donderdag
Vandaag geen activiteiten. Ik moet mijn energie sparen, want morgen staat er een duurloop van 38km op het programma. Op het programma (dat ik zelf opstel) staan vandaag twee rustige duurlopen, in de ochtend slechts 60’ en in de middag 40’. Iets minder dan gebruikelijk, zodat ik net wat frisser ben voor morgen. Na de lunch, die zoals vaak bestaat uit rijst met groentes en noten, nestel ik me op de bank om film te kijken. Ik heb een aantal DVD’s gekocht van de tv-serie ‘The Walking Dead’ en ben hier redelijk verslaafd aan geraakt. Behalve wat huishoudelijke taken doe ik vandaag niet veel.
Vrijdag
De meeste Kenianen beginnen hun lange duurloop om 6.00 uur. Dat bevalt mij niet. Het is dan nog donker en ik vind de kans op het verzwikken van een enkel te groot. Ik sta om 6.00 op, neem ontbijt (2 sneetjes brood en 2 koppen thee) en haal om 7.00 uur mijn trainingsmaatjes op. We rijden met zijn negenen naar Moi Ben, een dirtroad op 20 km van Iten. Daar doen veel atleten hun lange duurloop. Na een korte warming-up gaan we beginnen. Ik vertel ze het tempo; beginnen in 3.40 per km, dat volhouden tot het 30 km punt, en dan versnellen. Uiteraard lopen we al direkt te hard. Enkele van de atleten zijn nog jong. Ze denken dat ze harder kunnen. Wellicht is dat ook zo, dus ik wil ze niet teveel beteugelen, maar vraag ze toch om voorzichtig te zijn. Ik heb iemand gevraagd om als chauffeur dienst te doen. Hij volgt ons met de auto en rijkt elke 5 km de bidons aan, waar we al lopend uit drinken, net als tijdens de marathon. Na 20 km keren we om, en nemen dezelfde weg terug. Al snel blijkt dat onze koplopers inderdaad wat onbezonnen zijn, één voor één raken ze uitgeput en stappen in de auto. Na 30 km ben ik nog over met 2 anderen. Zij versnellen, en ik kan ze niet volgen, maar na 34 km haal ik ze weer in en we finishen gelijk, na 2u15.
Zeer bevredigend, zo’n stevige lange duurloop. Vandaag heb ik weer een stap gezet op weg naar de EK kwalificatie!
In de avond gaan Hilda en ik uit eten in Kerio View, het plaatselijke restaurant. Als je zo hard traint, heb je af en toe een flinke biefstuk nodig! Ik wel tenminste.
Zaterdag
Vandaag is een officiële rustdag. In mijn geval betekent dat een heel korte herstelloop, van slechts 7 km in 35’. Ik herstel vaak beter als ik een herstelloopje doe, dus ik neem niet vaak volledig rust. Gemiddeld 1x per maand. Tenzij ik een fysieke klacht heb, dan wil ik wel meer rusten, maar als ik geen pijtjes heb, geef ik de voorkeur aan loslopen.
In de middag ga ik even naar Eldoret, op 40 minuten rijden, om wat spullen te kopen voor ons gastenverblijf. Vorig jaar hebben Hilda en ik een gastenverblijf gebouwd, op onze compound. Dit dient 2 doelen; familie die langskomt heeft een plek om te slapen en daarnaast verhuren we het aan toeristen. We hebben er nog weinig bekendheid aan gegeven, dus laat ik dat bij deze dan maar even doen: ons gastenverblijf bestaat uit 3 tweepersoons slaapkamers. Daarnaast zijn er 2 badkamers, met warme douche en toilet, een volledig ingerichte keuken (met o.a. koelkast, gasfornuis en magnetron) en een woonkamer met radio, tv en eettafel. We verhuren het op basis van volpension, wat betekent dat wij zorgen voor al het eten en drinken. De gasten pakken zelf hun ontbijt uit de keuken, maar lunch en avondeten worden bereid door onze kok – tenzij de gasten zelf graag koken, dat kan natuurlijk altijd. Er is schoon drinkwater en veel vers fruit. Verder kopen en koken we wat de gasten lekker vinden. Als ze Keniaans willen eten is dat prima. Eten ze liever spagetti met kipfilet, ook goed! De tv heeft ruim 100 kanalen en sportfans hoeven (met 12 non-stop sport kanalen) geen evenement te missen. Het verblijf heeft een heel mooi uitzicht; je kijkt rechtstreeks de Riftvallei in en de overburen wonen 50km verderop. Wie het leuk vindt om eens naar Iten te komen, hard te lopen met de Kenianen en gebruik te maken van ons gastenverblijf, kan contact met me op nemen;
This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it
. U hoeft absoluut geen topatleet te zijn om dit te doen, het is voor iedereen een fantastische ervaring. Daarnaast doen we ons best om onze gasten zoveel mogelijk te helpen bij het plannen van safari’s en excursies.
Wat ook erg leuk is; een vriend van me, de Engelsman Gavin Smith, organiseert trainingskampen in Iten. Tijdens deze kampen leert u alles over het Keniaanse hardlopen. U krijgt in trainingseminars van de Kenianen zelf te horen hoe ze trainen, spreekt topatleten, bezoekt een trainingskamp en ziet hoe de Kenianen leven. U volgt een training van topatleten en traint daarnaast regelmatig met Kenianen, zowel op de baan, als in de sportschool. Gavin heeft een programma opgesteld van circa 2 weken en iedereen kan zich daarop inschrijven. Het is met name bedoeld voor recreatieve lopers. Zelf help ik Gavin een handje met de begeleiding. Erg leuk om te doen! In maart was er een groep van 10 atleten in Iten. Zij kwamen van 5 verschillende werelddelen en liepen tussen de 33 minuten en 60 minuten op de 10km. Wilt u meer informatie over deze kampen? Kijk dan op www.traininkenya.com.
Ons 'Safari Guesthouse'
Een gedeelte van de woonkamer (op de bovenverdieping)
Het uitzicht vanuit Safari Guesthouse
Zondag
Ik sluit de week af met 2 rustige duurlopen. Morgen staat er weer een tempotraining op het programma, dus het gaat niet zo hard. Ik ben ook nog wat moe van vrijdag. In de middag spreken we af met de familie; Hilda’s broers en zussen komen langs. Ik maak een trainingsschema voor Ivy en we gaan even langs onze koeien. Het is een goede week geweest, met ruim 170 traininingskilometers en 2 zware trainingen. Ik ben weer een stapje dichter bij Zürich gekomen. Morgen doe ik 15 x 1000m op de baan. Tijdens een baantraining in februari, die ik deed met de Engelsman John Beattie, stond Paula Radcliffe langs de baan. En niet zomaar, nee, ze was ons gewoon aan het klokken en rende steeds van het 200m punt naar de finish! Wat een training was dat. Door de opwinding draaide ik één van mijn beste trainingen ooit. Paula is helaas terug naar Engeland, en John ook, dus ik zal met mijn Keniaanse trainingsmaat lopen. Iets minder spannend, maar met Rotterdam (en Zürich) in mijn hoofd moet het lukken. Het vuur is nog lang niet gedoofd!
Nog een kort nawoord. Ondertussen heb ik, na 5 rustdagen, de training weer hervat. In de komende weken ga ik vooral aan mijn kracht en snelheid werken en in juni zal ik een paar wedstrijden lopen in Nederland.
